Land Rover Freelander Club

[Yohani]

Zaterdag 26/11/11



Even voor 13u00 laat ik dan een taxi bellen die me in luttele 10 minuten naar het domestic airport brengt,.dat tussen de stad en de rivier gelegen is. Aerolineas Argentinas doet zijn reputatie op deze verbinding eer aan, de vlucht blijkt alvast een ½ uur later te vertrekken dan aangegeven op mijn documenten, en even later komt daar nog een ½ uur vertraging bij. Eerst de bagage ingecheckt, en gelukkig geen overgewicht moeten betalen voor de 6kg die mijn bagage boven de 15kg limiet zit. Verder is er niet veel anders te doen dan even rond te wandelen langs de rivieroever en de shops in de luchthaven en vervolgens een hapje te eten. Dan door de security (ondanks de binnenlandse vlucht) voor een nazicht van de handbagage en de metaaldetector en nog wat taxfree shopping. De startbaan biedt een mooi panorama met de op de achtergrond de skyline van Buenos Aires.
Rond 17u00 zijn we dan toch uiteindelijk klaar voor vertrek en worden we met een bus naar het wachtende vliegtuig gebracht. Even later stijgen we op en zie door het raampje de velden van Patagonië kleiner en kleiner worden. Op deze kleine Boeiing geen entertainment system en ook het avondeten is van een andere kwaliteit dan op de intercontinentale vlucht, maar ach, het is maar 3 en een ½ uur vliegen. Naarmate we naar het zuiden vliegen komt er meer bewolking aanzetten en koelt het af, eens boven Tierra del Fuego vliegen we boven een dik wolkendek waar we op een gegeven moment doorheen duiken als de landing wordt ingezet. We volgen een stukje van het Beagle kanaal op geringe hoogte met prachtige uitzichten als gevolg alvorens we de landingsbaan bereiken. Nog even wachten op de koffers en een warmer kledingstuk aantrekken, en dan naar de Hertz balie om een kleine wagen te huren voor de komende 4 dagen zodat ik niet op het openbaar vervoer of taxi’s aangewezen ben. Als ik vertrek in de kleine 4-deurs Chevrolet vallen er enkele druppels regen, maar tegen dat ik het hotel bereik is het weer droog. Het Cilene del Faro hotel is een prettige verassing, ik beschik over een volledig appartement met 2 slaapkamers, 2 badkamers, keukentje eet- en zithoek. Bovendien kan ik ook onbeperkt en gratis gebruik maken van de Spafaciliteiten, maar dat is voor één van de volgende dagen. Nog even naar buiten om enkele kleinigheidjes te kopen, nog wat tokkelen op de laptop en het is weer middernacht voor ik het weet.



Zondag 27/11/11
Van 30°C en een hemelsblauwe hemel naar 10°C en een staalgrijze hemel in 3u30, ook vanmorgen is dat nog zo, met wet fijne regen erbij. Toch laat ik me niet van mijn plan afbrengen om de wandeling naar de Glaciar Martial te doen. Een wandeling die er de vorige reis bij is ingeschoten en dus nu als eerste op het programma staat. Na alle ochtendrituelen in de auto gestapt en naar de Aerosillia gereden die me al een stukje hoger de berg zal opbrengen. Dit is een stoeltjeslift die de inwoners van Ushuaia in de winter de mogelijkheid geeft van één blauwe helling naar beneden te roetsjen op ski’s. In de zomer kort het de lange wandeling naar de gletsjer wat in. Doch wat er overblijft van de wandeling is nog stevig genoeg, als je vanuit de stad al wandelend tot boven wil moet je rekenen op een ganse dag, van mijn startpunt geeft men 2u aan en dat blijkt nog vrij optimistisch berekend te zijn.
Naast de oude morene wandel ik eerst door El Bosque (het bosje) onder kleine bomen die door de wind een typische vorm hebben gekregen, alsof het vaandels zijn. Na de eerste heuvelrug over te zijn geraakt kom ik in de morene zelf, waar geen planten groeien op wat mossen en grassen op de zijkant na. Overal ook het geklater van smeltwater van de gletsjer dat via meerdere bergriviertjes zijn weg zoekt door de morene. Al gauw wandel ik voorbij enkele hardnekkige sneeuwbanken die nog niet genoeg zon geproefd hebben om de wijk te nemen. Het pad wordt nog steiler en al gauw dienen de eerste uitlopers van de gletsjer zich aan. De ondergrond is hier een mengeling van verpulverde lijsteen, kleine en grote brokken steen die in combinatie met de regen voor verraderlijke situaties zorgt. Toch maar wat opletten waar ik mijn voeten zet. Onderweg kom ik Neil tegen, een Schot (aan dat accent valt niet te twijfelen) die dezelfde reis maakt als ik, maar eerst nog even in Rio verbleef. Ik had al contact met hem via het reizigersforum van de G-Adventures waarmee ik onderweg was, en las gisterenavond op het forum dat hij ook deze wandeling ging doen, hij was er wat vroeger bij dan ik en is al op de terugweg, want het pad dat van de gletsjer verder loopt naar de Cañado Negro (de zwarte canyon) is afgesloten en het werd hem wat gevaarlijk met de laag hangende bewolking in combinatie met de gladde ondergrond.



Ik ga verder richting Glaciar Martial, waarbij de helling nu zo steil wordt dat ik elke 10 passen even naar adem moet happen. Af en toe kom ik nog enkele andere wandelaars tegen, maar het is hier erg rustig, niet te verwonderen met dit weer natuurlijk. Eindelijk bereik ik de splitsing waar de Schot is teruggekeerd en neem ik de weg links die me even later over een arm van de gletsjer heen leidt. Het is dat het spoor duidelijk is, anders had ik dit nooit gedaan, gezien je nooit weet of er geen met sneeuwbruggen bedekte gletsjerspleten op de loer liggen. Hierna volgt er nog een heel steil stuk dat echt op mijn adem trapt en sta ik uiteindelijk aan het einde van de wandeling omringd door sneeuw en ijs en helaas ook heel wat laaghangende bewolking die alles in de mist dompelt. Erg mooi zullen de foto’s niet zijn vrees ik.
Na een slokje keer ik op mijn stappen terug, de bewolking die neerslaat als een natte mist gaat over in lichte sneeuw. Dat had nu toch echt niet gemoeten, maar het is niet anders, onderweg nog enkele moedige toeristen op weg omhoog, altijd leuk om hen een idee te geven van hoe ver het nog is als je het al zelf gedaan hebt natuurlijk. Als ik aan het eindpunt van de kabelbaan aankom, kies ik ervoor in het cafeetje empenadas con carne te eten (een soort flensjes gevuld met vlees) met een drankje erbij. Buiten drijven er enkele stevigere sneeuwbuien voorbij, en zeggen dat het hier dus zomer is. De temperatuur zit hier dus nu rond het vriespunt. Opgewarmd door de houtkachel en het eten zet ik mijn weg verder naar beneden, deze keer laat ik de kabelbaan links liggen, liever een beetje warm blijven door te stappen dan in regen en sneeuw zitten te kleumen op de 1,2 km lange lift. De weergoden zijn me echter goedgezind en het blijft relatief droog.
Terug in de auto rijd ik richting Ushuaia en stop nu en dan voor een panorama van de stad aan het Beagle kanaal, dat verrassend helder is onder de zware bewolking. Het is nog wat vroeg om al naar het hotel terug te keren en dus bezoek ik nog wat bezienswaardigheden in het stadje. Naast enkele oude kerken, is dat het in Argentinië alomtegenwoordige Islas Malvinas monument, dat de gesneuvelde soldaten van de korte oorlog tegen Groot Brittanië herdenkt, en de bijbehorende slogan “Los Malvinas son Argentinas” (de Falklands zijn Argentijns), die als naam van parken straten en zelfs gebouwen verder leeft. Een oud half gezonken wrak in de haven blijkt een verwijzing naar de 2e wereldoorlog te zijn, waarin dit schip houten gebruikt werd. En is erg pittoresk tegen de achtergrond van het Beaglekanaal. Voor het oude gemeentehuis is er een protestactie bezig waarbij er een tentenkamp van paletten en zeildek is gebouwd op de stoep en slogans verwijzen naar de nood aan goede gezondheidszorg, werk en loon. De dakloze mannen en vrouwen die erin wonen staan te kleumen bij de in lege olievaten brandende vuren. Op de hoek van de straat heb ik opnieuw een zicht op de haven waar in sterk contrast een reusachtig wit cruiseschip ligt aangemeerd.
Ik bereik het hotel en kijk even later de mogelijkheden van het welnesscenter even na. Na deze klamme , miezerige dag is een sauna, een zwembadje en een relaxroom welkom.



Yohani

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92

[Yohani]

Maandag 28/11/11



Vanmorgen stipt om 9u00 zijn Neil en zijn Nieuw-Zeelandse maat op post. Het is vandaag blijkbaar een feestdag in Argentinië, de Día de la Soberanía Nacional (soevereniteitsdag), die normaal op 20 november valt, maar blijkbaar vandaag gevierd wordt, er is dus een goede kans dat er meer volk zal zijn in het nationaal park van Vuurland. Op de weg ernaartoe is dat alvast niet te merken, het is rustig en binnen een 20-tal minuten hebben we de 12km naar de ingang van het park dan ook afgelegd. Na het betalen van de 85 pesos per persoon kunnen we door.
Onze eerste bestemming voert ons naar de Rio Pipo. Op het einde van de weg, juist na de camping parkeren we de wagen en wandelen te voet verder langs de rivier die alras van een rustig kabbelend stroompje in een wilde bergrivier verandert. De paarden die hier in 2008 vrij rondliepen zijn nu niet van de partij, maar hun uitwerpselen geven aan dat ze toch niet ver uit de buurt zijn. Onze Nieuw-Zeelandse gast is blijkbaar een vogelkenner want hij weet alleen al op gehoor feilloos de naam van de betrokken vogel. De vrees dat er bij elke beweging in het struikgewas een ellenlange speurtocht zal beginnen blijkt gelukkig ongegrond. Enig probleem dat ik heb is het overschakelen van mijn gehoor van het Nieuw-Zeelandse naar het Schotse Engels, waarbij het vooral het laatste accent is dat heel wat aandacht vraagt. Al wandelend leren we elkaar allemaal wat beter kennen en wisselen we reiservaringen uit. Het wandelpad brengt ons ondertussen naar enkele watervallen, waarvan ik al van de vorige keer weet dat het eerder stevige stroomversnellingen zijn. Doch wel de moeite van de korte wandeling waard, vooral ook door de omgeving die van weiland met bloemen en groepjes bomen en een kabbelend riviertje overgaat in met mos begroeid bos met een stevige bergrivier. Op de terugweg horen we de stoomfluit van de trèn del fin del mondo en zien we een vervaarlijke rookpluim onze kant opkomen waaronder het mini stoomtreintje in het niet verdwijnt.



We rijden naar de Ensenada Bay waar ik onze beide Engelstaligen afzet zodat ze de Costera trail kunnen afwandelen, terwijl ik naar het eindpunt van de 8km lange trail rijd en hen van daaruit tegemoet wandel. Mijn startpunt volgt eerst een stukje de weg die ik zojuist afreed alvorens helemaal de bossen in te duiken. Alvorens de kust te bereiken moet ik echter eerst een halve berg over, die ik bovendien op de terugweg nog een keer over mag, het weer is gelukkig een stuk beter en als de zon zich laat zien wordt het zelfs aangenaam warm. Verdwijnt die echter achter een wolk of komt de wind van over het Beagle kanaal aangewaaid, dan valt de temperatuur als een baksteen. De zegswijze dat indien het weer je niet aanstaat, je gewoon enkele minuten moet wachten, is hier in de regio helemaal van toepassing. Doch dat werkt natuurlijk in de twee richtingen. Ongeveer halverwege de route langs de kust kom ik mijn 2 lotgenoten tegen die juist even pauzeren. Een koppel roofvogels blijkt helemaal niet schuw en ligt op de uitkijk voor restjes van de picknicks die hier gehouden worden. Eén van beide is echt een volleerd fotomodel dat graag poseert. Nu merken we ook dat er toch wel wat volk rondloopt in het park vandaag, doch het is nog rustig genoeg om aangenaam te blijven. De wandeling levert weer enkele prachtige panorama’s op die schreeuwen om een foto. Ik probeer me wat in te houden, gezien ik van 2008 nog tal van foto’s van deze regio heb, en er de volgende weken nog heel wat nieuws op het programma staat, dat heel waarschijnlijk geheugencapaciteit met hopen gaat vreten. Eens de steile helling terug over is het nog een aangename wandeling terug naar de auto.
4km verder stoppen we bij de Lapataia Bay vanwaar er verschillende korte wandelingen vertrekken. De eerste die we daarvan aanvatten is deze naar het Mirador Lapataia, een korte wandeling een heuvel op met weer een postkaartuitzicht over de baa, het Beagle kanaal en de omringende bergen. De zeilboot in de baai maakt het plaatje compleet. Van op de parking volgen we vervolgens de Senda de la Baliza, die langs door beverdammen gevormde meertjes loopt. In de verdronken, bladloze bomen zitten, net als enige jaren geleden, de kwetterende parkieten elkaar achterna. De wandeling eindigt bij een turbal, een depressie in het landschap uitgesleten door gletsjers in een ver verleden en volgelopen met water. Er rond liggen moerassen die langzaam uitdrogen en een turfachtige ondergrond krijgen. Onderweg worden we nog een keer getrakteerd op de grillen van de onvoorspelbare natuur en krijgen we een hagelbuitje over ons heen. Eens terug bij de auto rijden we een stukje terug en stoppen dan bij de Castorera, opnieuw een door Bevers gevormd meer in verschillende niveaus waar we de bouwwerken van deze schrandere dieren in al hun glorie kunnen bewonderen. De zon verdwijnt ondertussen achter de hoge bergkammen waardoor de temperatuur gevoelig daalt. Een laatste wandeling brengt ons vervolgens naar de Laguna Negra, met wederom een mooi uitzicht over de besneeuwde bergtoppen van het park.
Rond 17u00 zijn we weer bij de auto en wordt het tijd om naar Ushuaia terug te keren, naast de dalende temperatuur begint ook de vermoeidheid zich te laten voelen. Het is goed geweest voor vandaag. Ik zet mijn medewandelaars even later aan hun hostel af en rijd dan een blok verder naar mijn eigen hotel. De opstijvende spieren in de benen en onderrug verlangen naar een goede saunabeurt. Rond 21u00 ga ik dan op zoek naar een restaurant en kies uiteindelijk voor La Casa de los Mariscos, een visrestaurant waar naast vis- en andere zeevruchtenschotels ook King Crab gerechten beschikbaar zijn. Ik start met een King Crab cocktail, neem een Provençaals bereide King Crab als hoofdschotel en eindig met vanille-ijs. Goedkoop is het niet, maar alleszins zijn prijs waard. Ik wandel langs de kade terug naar het hotel en geniet nog even van de verlichte vrachtboten die aan de havenpier aangemeerd liggen.



Dinsdag 29/11/11

Vandaag is de start van mijn officiële Antarctica reis, dat wil zeggen, dit is dag 1 van het officiële programma, wat er voor de meeste deelnemers uit bestaat dat ze aankomen in Ushuaia, de transfer van het vliegveld naar het hotel maken en het hotel en de stad een beetje verkennen. Gezien ik hier al 4 dagen ben heb ik dat allemaal al gehad en besluit om er een rustige dag van te maken, na de actieve dag van gisteren. Uitslapen, wat werken aan mijn reisverhaal, wat surfen op het net en familie en vrienden op de hoogte houden van mij reilen en zijlen. Het reisoverzicht er nog een keer op nakijken, en dan zal het wel weer ver middag zijn. Dan op zoek naar een kleinigheidje om te eten en misschien enkele van de museums een keertje bezoeken, al zijn die reeds allen in 2008 al aan de beurt geweest, of een autoritje op de routa 3 maken, we zien wel. Het weer is in elk geval niet slecht, nog veel wolken, maar ook enkele blauwe plekken en de zon die best wel wat warmte geeft.

Yohani

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92

[Yohani]

Wat tekst en foto’s toegevoegd

Yohani

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92

[silkwood]

WWWWWWaaaaaaaauuuuuuuuuuuwwwwwwww.

_________________

https://picasaweb.google.com/108825569965543438716
Silkwood's Java Black Freelander Td4, 5 drs, bjr 10-2005

[Yohani]

Dinsdag 29/11/11

Vandaag is de start van mijn officiële Antarctica reis, dat wil zeggen, dit is dag 1 van het officiële programma, wat er voor de meeste deelnemers uit bestaat dat ze aankomen in Ushuaia, de transfer van het vliegveld naar het hotel maken en het hotel en de stad een beetje verkennen. Gezien ik hier al 4 dagen ben heb ik dat allemaal al gehad en besluit om er een rustige dag van te maken, na de actieve dag van gisteren. Uitslapen, wat werken aan mijn reisverhaal, wat surfen op het net en familie en vrienden op de hoogte houden van mij reilen en zijlen. Het reisoverzicht er nog een keer op nakijken, en dan zal het wel weer ver middag zijn. Dan op zoek naar een kleinigheidje om te eten en misschien enkele van de museums een keertje bezoeken, al zijn die reeds allen in 2008 al aan de beurt geweest, of een autoritje op de ruta 3 maken, we zien wel. Het weer is in elk geval niet slecht, nog veel wolken, maar ook enkele blauwe plekken en de zon die best wel wat warmte geeft.
Het kleine hapje wordt een grote kipsandwich met frietjes die ik ongeveer half op krijg, daarna rijd ik Ushuaia uit via de Ruta 3 die de stad met de rest van Tierra del Fuego verbind. Ik stop een eerste keer bij een uitkijkplatform dat via een houten trap naast de weg bereikbaar is. Van hieruit heb ik een mooi uitzicht op de vallei voor mij met de bergen aan de horizon.

De weg slingert zich dan gezapig door de bergen over een pas, waar ik even stop voor nog wat foto’s van de mooie besneeuwde scherpe pieken, met aan één zijde van de weg de afgrond en langs de andere kant de oprijzende rotswanden. Maar voorzien van vangrails, geasfalteerd en breed genoeg om vlot te rijden. Sommige delen van de route herinnering ik me nog van vorige keer, maar er zijn ook delen die me niet herinner, gezien er geen andere route is moet ik deze toen nochtans ook gereden hebben, ik vind wel de parkeerplaats terug waar we toentertijd halt hielden voor een foto. Eens beneden in de vallei rijd ik voorbij enkele lagunes en een houtverwerkend bedrijf met ronde bakstenen torens, die tapsgewijs smaller worden naar boven toe en waarvan er eentje dikke rookwolken uitbraakt. Rond 15u00 keer ik terug naar Ushuaia, 3 fietsers die ik op de heenweg al voorbijreed doen teken om te stoppen, het blijken Belgen uit het Brusselse te zijn die van Sao Paulo hierheen gefietst zijn en graag met hun drieën op de foto willen, dus speel ik maar even voor fotograaf. Even later pik ik nog 3 lifters uit Israël op die een eindje mijn richting uit moeten en tenslotte tank ik in de stad de wagen nog even vol alvorens naar het hotel terug te keren.
In het hotel is de alleenheerschappij van mijn appartementje over, ik heb er een kamergenoot uit Beijing bij, die reeds 6 jaar in Perth, Australië studeert en er een lange reis opzitten heeft. Om 19u45 worden we in de lobby van het hotel verwacht voor een informatiesessie die loopt tot 21u00. Hier krijgen we meer informatie over hoe en wanneer de bagage klaar moet staan morgenvroeg, optionele mogelijkheden om de rest van de dag morgen door te brengen, en het verzamelpunt waar we tegen 16u00 worden verwacht om de 200m de pier op in een bus af te leggen. En leren we tevens enkele andere medereizigers kennen. Nadien trekken we met ons beide nog naar een restaurant op Maipu voor het avondeten. Ik kies er voor met kip en groenten gevulde pannenkoekjes in champignonsaus, die verrassend lekker blijken te zijn. Het restaurant is een bezienswaardigheid op zich als museum, met tegen de muren rekken waarin allerlei oude gebruiksvoorwerpen en speelgoed uitgestald liggen.


Woensdag 30/11/11

Terwijl Yi, mijn nieuwe flatgenoot, naar het optionele bezoek aan het Tierra del Fuego National Park is vertrokken, twijfel ik nog even wat te doen, ik besluit dan eerst maar even een carwash te zoeken om de auto een beurt te geven, zodat die toch wat netjes ingeleverd kan worden. Omdat er zich af en toe toch wat regenbuien voordoen besluit ik om vervolgens maar naar een museum te trekken.
Van de carwash rijd ik dus naar het El Presidio museum dat uit verschillende musea bestaat, waaronder het maritiem museum, waarbij buiten een half vergane roeiboot en binnen tal van schaalmodellen van bekende en minder bekende boten uitgestald zijn, naast tal van kaarten van Vuurland, Kaap Hoorn en Antarctica uit verschillende eeuwen en naargelang die ouderdom met meer of minder details. En tenslotte een replica van een vuurtoren op de binnenplaats. Het gevangenismuseum, met gerenoveerde en niet gerenoveerde delen en enkele levensgrote diorama’s die het leven in de gevangenis indertijd uitbeelden. En tenslotte de expositie over Antarctica over de talrijke expedities, waaronder deze van de Belgica, en de Argentijnse onderzoeksstations op de Zuidpool.

Ook hier weer schaalmodellen van de schepen, maar ook heel wat interessante foto’s en beschrijvingen van de reizen. Met bovendien nog wat originele artefacten en fossielen afkomstig van deze expedities. In de museumshop koop ik nog een kaart van de Drake Passage en eentje van het Antarctisch Schiereiland. Een tijdelijke kunsttentoonstelling kan me niet echt bekoren, trouwens het wordt stilaan tijd om de auto terug te brengen naar het verhuurbedrijf. Die hadden gelukkig ook een afdeling in de stad zodat ik niet terug naar de luchthaven moet. De overgave van de auto verloopt zonder problemen en ik besluit dan naar hetzelfde restaurant van gisterenavond terug te keren voor het middagmaal.
Na de maaltijd wandel ik nog even door de winkelstraat, krijg in het Tourist Information Center een stempel van Ushuaia een stempel in mijn paspoort en keer dan de haven terug waar ik enkele met Antarctica gerelateerde dingen fotografeer zoals de buste van de Belgische Kapitein de Gerlache, een bord van Ushuaia met de befaamde uitspraak “El fin del mundo” (het einde van de wereld), ons schip de MS Expedition die ondertussen aangemeerd ligt aan de pier in de haven en een wegwijzer richting het ijzige continent met op de achtergrond een bord dat de haven aanprijst als de gateway to Antarctica, wat niet overdreven is gezien 95% van de reizen naar daar via deze haven verlopen. Het uur van verzamelen nadert nu snel en dus zoek ik op de parking aan de haven de bus op die ons naar het schip zal brengen, Neil, Yi en een heel deel van de andere reizigers zijn daar dan ook reeds aangekomen. Even later rijden we dan de pier op en stoppen we bij het schip waar we onmiddellijk naar binnen worden geloodst.

We verzamelen in de lobby voor een welkomsdrink, die we zelfs niet kunnen beëindigen voor we naar de receptie worden geroepen voor de toewijzing van de cabines en de overhandiging van een soort identiteitskaart voor de duur van de tocht, waarmee we bestellingen en aankopen kunnen doen tijdens de tocht en die tevens bij de excursies gebruikt zal worden om de aanwezigheid na te zien. We hebben dan nog juist de tijd om wat uit te pakken alvorens het tijd is voor onze security drill waarbij we met de reddingsvesten uit onze cabine in de lobby moeten verzamelen en aan de hand van een kleur op onze reddingsvest een plaats krijgen toegewezen en uitgelegd krijgen wat te doen in geval van een alarm of een noodsituatie. Van daaruit gaat het dan naar de reddingsboten waar er weer een uitleg per bootgroep volgt en een bezoekje aan de reddingssloep. Nadien is het dan het moment waarop de boot vertrekt en we aan dek gaan om Ushuaia uit te wuiven. We eindigen de avond met het eerste diner aan boord, en dat belooft veel goeds, gevolgd door een praatje in de bar.

Donderdag 01/12/11

Over vandaag kan ik heel kort zijn, ondanks de touristil gisterenavond en vanmorgen, slaat de zeeziekte toe nu we de Drake Passage doorkruisen, zolang ik in bed lig gaat het wel, maar eens op (zittend of staan) slaat de duizeligheid en de misselijkheid toe. Het ontbijt laat ik alvast aan me voorbij gaan, ik slaag erin het voorgerecht van het middagmaal naar binnen te werken, maar moet dan al snel terug naar de cabine waar ik dat voorgerecht al even gauw opnieuw kwijt ben. ’s Avonds dan maar geopteerd voor het zwaardere medicijn en na het avondeten voel ik me zelfs goed genoeg om naar een film over Scott’s laatste expedities naar de Zuidpool te kijken. De lezingen over de fauna van het continent en de race naar de Zuidpool tussen Scott en Amundsen eerder op de dag heb ik ook links laten liggen.


Vrijdag 02/12/11

Vanmorgen voel ik me nog evengoed als gisterenavond en dus durf ik het aan om te gaan ontbijten, ook mijn kamergenoot, Yi, slaagt er voor de eerste keer in een volledige maaltijd te doorstaan. Er zijn geen vaste plaatsen aan tafel voorzien en zo maak je steeds weer kennis met andere personen, wat erg leuk is. Wat me reeds van in het begin opviel is dat de gemiddelde leeftijd van deze cruise helemaal niet zo hoog is. Het merendeel bestaat uit twintigers en dertigers, niet de bejaarde of gepensioneerde mensen die ik verwachtte, ik bevind me zelfs in de groep van de “ouderen” vrees ik. Na de maaltijd keer ik terug naar de cabine want de maag is nog steeds niet helemaal zoals het moet zijn, als is het reeds veel beter dan gisteren. De 5 tot 8m hoge golven blijven vandaag nog wel een tijdje aanhouden volgens de aankondigingen. Momenteel valt er aan dek toch ook nog niet veel te beleven al werden er vanmorgen in de verte blijkbaar al wel de eerste walvissen gespot. Het is wachten op de eerste ijsbergen. ’s Middags schuiven we dan weer met de voeten onder tafel, momenteel lijkt het wel of er niets anders gedaan wordt dan eten. De maaltijden zijn in elk geval erg lekker en zijn ’s morgens en ’s middags in buffetvorm, terwijl bij het avondeten de schotels aan tafel gebracht worden, waarbij er steeds 3 verschillende keuzes zijn, waarvan er eentje vegetarisch is. Vervolgens is er een voordracht over de avontuurlijke tocht van Shackleton, die nadat hij zijn schip verloor na een overwintering, met roeiboten de oversteek over ijs en water naar Elephant Island maakte, daar het grootste deel van zijn bemanning achterliet en met enkele van zijn mannen, in de grootste van de 3 roeiboten, de oversteek maakte naar het Grytviken walvisstation op South Georgia. Een epische reis die wonderwel door alle bemanningsleden overleefd werd. Na deze voorstelling merk ik dat ik toch nog niet helemaal op mijn plooi ben en mijn lunch moet prijsgeven aan de toiletpot.
Ondertussen worden de eerste voorbereidingen getroffen voor de volgende dagen, zo krijgen we onze gummilaarzen aangepast en een plaatsje toegewezen in de mud-room, waar de laarzen en regenbroeken tijdens de ganse reis blijven. Gezien we, ondanks het ruwe weer en de hoge golven, een goede tijd gemaakt hebben blijkt er vanavond misschien nog een excursie met de zodiac mogelijk en dus krijgen we na een briefing over hoe zich te gedragen naar de IAATO normen op het Antarctische continent en de sub-Antarctische eilanden, ook een briefing over hoe de zodiacteams te werk gaan, en moeten we ons opgeven voor één van de teams die allen genoemd zijn naar Zuid-pool explorers.

Eindelijk verschijnt dan de eerste ijsberg aan de horizon en plotseling trekt de mist op en wordt het water een stuk kalmer. We varen langs Greenwich Island, ons eerste sub-antarctische eiland met gletsjers, besneeuwde toppen en scherpe pieken. Even verder krijgen we dan Livingston Island in zicht en tenslotte Half Moon Island waar we de baai invaren en er een scoutboot wordt uitgezet om te zien of een landing tot de mogelijkheden behoord. Buiten de baai was de wind nog meer dan 40 knopen, terwijl het maximum voor een zodiac excursie 30 knopen is, maar de weergoden zijn ons goed gezind en in de baai liggen we zo beschut dat de landing kan ingezet worden. We worden in 2 groepen verdeeld die ieder op hun beurt een uur aan land gaan. Ik zit met de Ross boot in de tweede groep en kijk ondertussen naar 2 documentaire over pinguïns. Als het aan onze beurt is trekken we warme kleding aan en stappen via de mud-room en een aan de zijwand van het schip neergelaten boardwalk over in de zodiac. Deze eerste keer vraagt dit nog wat gewenning, maar toch verloopt alles vlot en binnen enkele minuten zetten we voor het eerst voet aan land op Antarctisch grondgebied.
Op het strand worden we onmiddellijk begroet door honderden Shinstrap pinguïns, herkenbaar aan een zwarte streep onder hun kin, in de kolonie zijn er ook enkele Gentoo pinguïns met een opvallende oranje snavel en ietsje groter dan de Kinband pinguïns. We volgen van opstand de sporen van de beestjes op de besneeuwde helling, naar de hoger opgelegen kolonies, die hier rookeries genoemd worden. Deze pinguïng highway’s zijn besmeurt door de uitwerpselen van de beestjes en overal hangt er dan ook een doordringende geur in de lucht, maar dat kan ons enthousiasme niet temperen. Het is nog steeds moeilijk te geloven dat we hier echt op deze plaats staan. In een andere kolonie zien we een vreemde eend in de bijt, namelijk een eenzame Adelie pinguïn, herkenbaar aan zijn zwarte kop en snavel die beloerd wordt door een zeemeeuw. Het beestje kijkt rondom zich alsof het zich afvraagt waar het beland is. Afgezien van de boot in de baai en de kleurrijke parka’s van de medereizigers is alles hier in zwart-wit, alsof je meespeelt in een oude film. De diertjes zijn helemaal niet schuw en meermaals zijn zij het die de 5m benaderingsregels aan hun poten lappen. Zo onhandig als ze aan land lijken, zo vinnig zijn ze als ze eenmaal in het water zijn, als kleine minitorpedo’s scheren ze onder en boven het wateroppervlak, er soms uit springend en weer in duikend, om hun as wentelend en razendsnel van richting veranderend. Er worden ontelbare foto’s gemaakt en eindeloos gefilmd tot het tijd is om weer naar ons cruiseschip te verkassen. We zijn allen dolenthousiast en de ellende van de zeeziekte is allang vergeten of op zijn minst de moeite waard geweest. Het is 23u30 tegen dat we terug aan boord zijn, maar nog steeds licht genoeg, iedereen keert voldaan naar zijn hut terug.


Zaterdag 03/12/11

Vanaf vandaag wordt er ’s morgens vanaf 7u00 ontbeten, om toch maar zo min mogelijk te missen tijdens de reis. Na het ontbijt komen we in de buurt van Deception eiland, een nog actieve vulkaan, waarvan de caldera in elkaar is gezakt en een binnenzee heeft gevormd die in contact staat met de oceaan. Via een nauwe passage, Neptune’s bellow genoemd, vaart het schip het vulkanisch eiland in, op de ijsschotsen die ons omringen zien we onze eerste Weddell zeehond. Aan de andere zijde van de passage zien we de boeg van een gezonken schip tussen de rotsen liggen. Op het binnenmeer varen we richting Whalers bay, waar de verlaten ruïnes van een walvisstation aan het strand liggen. Dit walvisstation werd na het beëindigen van zijn activiteiten overgenomen door de Britten om tijdens de tweede wereldoorlog de Duitse activiteiten in deze omgeving in de gaten te houden, sinds de laatste vulkanische uitbarsting, eind jaren ’60 begin jaren ’70 is het daarbij half verwoeste station echter verlaten. Het Spaans-Argentijnse onderzoeksstation aan de andere zijde van de baai is nog wel in werking, maar er dient sinds er tijdens de laatste evacuatie helikopters aan te pas kwamen om iedereen van de onderzoeksbasis weg te krijgen, steeds een schip bij de basis aanwezig te zijn als er mensen aanwezig zijn.
De zodiacs worden weer in stelling gebracht, maar helaas kan er wegens het aanwezige pakijs en een verboden zone op het eiland die een alternatieve landing/oppikplaats verhinderd geen landing uitgevoerd worden.
Niet getreurd echter, we varen verder het eiland in, wat mooi te zien is op mijn GPS functie van mijn camera, en ankeren op het einde van de baai waar we alsnog van boord kunnen. We wandelen naar de met gletsjers bedekte kraters van de vulkaan die het laatst actief waren en zien de rook door het lavagruis omhoog komen. De omgeving hier vertoont sterke gelijkenissen met het IJslandse landschap, wat niet verwonderlijk is gezien beide een recente vulkanische oorsprong hebben.

We keren opnieuw aan boord terug voor het middagmaal en worden uitgenodigd op de Polar plunch, wie dat wenst kan met de zodiacs opnieuw aan land om zich daar uit te kleden en in badpak het water met een temperatuur van 0°C in te duiken. Een kans die je natuurlijk niet aan je kan voorbij laten gaan, en dus zijn zo’n 89 personen van de 126 aan boord bereid van het erop te wagen. Ook ik besluit van eraan mee te doen en even later zijn we dan ook op weg. Eens op het strand, waar we ons van de overbodige kleding ontdoen, is er nog een moment van zelfbezinning, waarom willen we dit ook alweer doen? Maar dan plonsen de eerste reeds in het zilte, koude water om er al even snel weer uit te komen. Eigenlijk valt de duik al bij al nog mee, en voelt het zelfs warm aan eens je weer uit het water komt, dankzij je bloedsomloop die even overuren draait. Toch wordt er gretig naar de handdoeken gegraaid en opnieuw wat kleding aangetrokken. Alleen de voeten blijken toch wel heel erg kouwelijk te worden en voelen aan of ze in brand staan. We keren terug naar de MS Expedition en worden daar verwelkomt met een warme chocolademelk.
Ons schip maakt nu rechtsomkeer en we verlaten Deception eiland langs dezelfde nauwe passage waarin zich nu bovendien wat van het drijfijs heeft opgehoopt dat eerder onze landing in Whalers Bay verhinderde. Gezien het schip een ijsbreker van de categorie Finland is, heeft het daar geen problemen mee, maar het blijft toch oppassen, gezien zijn voorganger de MS Explorer van dezelfde maatschappij in een aanvaring met het ijs gezonken is enkele jaren geleden. De ware oorzaak van de schipbreuk van dat schip is eigenlijk nooit duidelijk geworden. We varen nog een stukje rond Deception naar Bailey Head om een kijkje te nemen bij de grootste kolonie van Shinstrap pinguïns op het Antarctic Schiereiland van naar vermoeden wel 140.000 stuks. Onze route brengt ons nu verder richting Bransfield Strait, tijd om wat na te praten over de ervaringen van deze twee laatste dagen. Onderweg zien we nog een reusachtige ijsberg voorbijdrijven op een weliswaar grote afstand. Voor vanavond zijn we uitgenodigd aan de tafel van de Oekraïense Chief Engineer en de Braziliaanse Hotelmanager van het schip, het wordt een leuke avond met veel verhalen en grappen en grollen, die later nog verder wordt gezet in de Polar Bear Bar.


Yohani

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92

[Järv]

Wauw .... echt uber cool

_________________

FL1 5drs TD4 Epsom Green 10-2002

[DeepSpaceAlien]

Waw, prachtige beelden en mooi verhaal Dat zou ik ook nog wel eens 'in't echt' willen zien

_________________
As slow as possible, but as fast as necessary !
LANDBOUW=TOEKOMST
Grtjs Owendrie Teejeleej
[IMG]http://s03.flagcounter.com/count/AqLq/bg_B5FF6B/txt_000000/border_000000/columns_8/maxflags_248/viewers_0/labels_0/pageviews_0/flags_1/[/IMG]

[Yohani]

Zondag 04/12/11

Vannacht zijn we van de Bransfield Strait de Gerlach Strait ingevaren, dat moet zo rond 4u00 geweest zijn, maar ondanks dat ik mijn alarmklokje gezet had, kon ik mezelf tot niet meer bewegen dan een snelle glimp door het raampje van onze cabine. Ik had er om dat uur niet echt zin in om mijn warme en waterdichte kleding aan te trekken om op dek naar het landschap te kijken. Bovendien was het wel licht (dat is hier nu bijna 24u het geval), maar mistig en regenachtig. Om 6u00 gaat dan het alarm van mijn klokje weer af om te gaan douchen, en die blijkt om één of andere reden koud te zijn, ondanks het warme water dat beschikbaar is in het wasbassin. Nog voor het ontbijt ga ik even buiten om poolshoogte te nemen van de doorvaart van het laatste deel van de Gerlach Strait, de panorama’s rondom zijn weer adembenemend mooi, benieuwd met wat voor een vracht foto’s en film ik hiervan ga terug thuis komen.

Tijdens het ontbijt varen we dan het Neumayer Channel in, een smalle doorgang tussen Antwerpen Eiland en Wiencke Eiland, ik kan het niet laten om zelfs tijdens het ontbijt even buiten te wippen naar dek om wat te filmen en enkele foto’s te trekken. Ondanks het miezerige weer zijn de vergezichten prachtig, de grijze en zwart-witte tinten en het ontbreken van enig andere kleur, geven aan het landschap iets onwerkelijk. Ook de uren na het ontbijt blijf ik in wind en regen paraat op dek 6 om bergen, gletsjers, ijsbergen en ijsvelden te spotten. Als het schip zich voorzichtig door zo’n veld van drijfijs worstelt, gaat dat gepaard met een enorm lawaai, alsof er een onweer boven ons hoofd losbarst. De ijsbergen variëren van doorzichtig over wit met zwarte accenten naar bleekblauw, appelblauw-zeegroen tot intens turkoois. Soms lijkt het wel of er een blauwe fluorescerende lamp in het ijs verborgen zit, zo fel is de kleur.
In het Neumayer Channel stoppen we bij Port Lockroy, een voormalige Britse onderzoeksbasis die in de 2e wereldoorlog gebruikt werd om veronderstelde Duitse activiteit in de regio te detecteren, die er trouwens nooit geweest is, en na de oorlog tot in ’62 door wetenschappers gebruikt werd, waarna ze in verval geraakte. In ’96 werd het geheel dan overgenomen en gerestaureerd door leden van de Antarctic Heritage Trust en werd er een museumpje, souvenirshop en postkantoortje in onder gebracht. Het is tevens de uitvalsbasis van de Antarctic Heritage Trust voor onderhoud van andere historische Britse sites op Antarctica zoals de hutten van Scott en Shackleton. Hun mensen, zowel betaalde arbeidskrachten als vrijwilligers, zorgen ervoor dat de sites van afval worden ontdaan en in zoverre gerestaureerd en onderhouden worden dan ze niet verder vervallen. Voor we van boord gaan om een bezoek te brengen aan het station, koop ik me snel nog 20 briefkaarten en de bijhorende speciale postzegels die ik dan in allerijl moet schrijven, terwijl de huidige bezetting van het station een woordje uitleg komt geven. We krijgen hier tevens de kans om ons paspoort af te laten stempelen met een “Antarctica” stempel.

We worden opnieuw in 2 groepen opgedeeld, en mijn groep trekt eerst naar Jougla Point waar er zich naast een Gentoo pinguïn kolonie ook een kolonie Antarctic Shar bevindt. Deze overwegend wit met zwarte vogels hebben een blauwe ring rond het oog en een oranje bultje boven de snavel en onder een zwarte kuif. Het is telkens weer een plezier om de pinguïns zien rond te scharrelen tijdens hun dagelijkse bezigheden, hier zijn de uit steentjes opgebouwde nesten klaar en broeden de vrouwtjespinguïns reeds op een ei, sommige zelfs reeds op 2 eieren, waarbij het broeden door beide partners afwisselend gebeurd. Boven de rookerie zweeft er ook een opportunistische Skua op zoek naar een prooi in de vorm van een onbeschermd ei of verlaten nest. De geur van guano verspreid zich ook hier weer doordringend.
Na een uurtje lossen we de zodiacgroep af die de basis bezocht en is het aan onze beurt om er wat rond te neuzen, met uitzondering dan van de leefbarak waar de vrijwilligers logeren. Het blijkt al gauw dat deze mensen het nog met bijna even primitieve middelen moeten doen, dan in de tijd dat deze basis A nog actief was. In het postkantoortje voorzie ik mijn kaartjes nog van de speciale stempel alvorens ze in de postbus te stoppen, waarna ze 2 tot 6 weken onderweg kunnen zijn. In de souvenirshop vind ik al snel mijn gading (alle winst gaat trouwens naar het onderhoud en de restauratie van deze en andere sites van de trust) en vervolgens ga ik wat snuisteren in de verschillende lokalen van de basis. Buiten zijn er rondom de basis ook weer enkele pinguïn rookeries, die er trouwens pas na de mensen zijn gekomen, waartussen enkele Snowy Sheathbills fourageren, deze sneeuwwitte vogels roven eieren uit de nesten van pinguïns en shags, vallen kuikens aan en ruimen kadavers op.
Buiten al deze bezienswaardigheden is er dan natuurlijk nog het panorama 360° rondom dat weer prachtige beelden oplevert van met sneeuw en gletsjers bedekte bergen waaruit zwarte rotspieken priemen. Ook het schip in de baai vormt weer een mooi plaatje.

We verlaten Port Lockroy en gaan verder het Neumayer Channel om vervolgens het Lemaire Channel door te varen. Deze nauwe doorgang, genoemd naar een Belgische Afrika-ontdekkingsreiziger door De Gerlach, is zo mogelijk nog een grotere uitdaging dan de vorige doorgangen. In het kanaal bevindt er zich namelijk heel wat drijfijs en ook wat ijsbergjes van redelijk formaat, onze kapitein moet al zijn ervaring aanspreken om het schip op koers te houden door de combinatie van de sterk van achterop komende wind en het matigen van de snelheid om door het drijfijs te varen. Hierdoor heeft het schip namelijk de nijging van te zwalpen. Bedoeling is om tot het Peterman Island te varen en daar nogmaals met de zodiacs een excursie te doen, doch het eiland wordt volledig omgeven door los ijs, als we verder doorvaren en daarmee het zuidelijk record van de vorige reis doorbreken worden we een tijdje later gestopt door de ijsmassa die de weg naar het zuiden langs het witte continent afsluit. De zomer is nog niet tot deze contreien doorgedrongen en dus moeten we op onze stappen terugkeren,richting noorden. Bij de ingang van Lemaire Channel ter hoogte van Plénau Island, is er dan toch nog een zodiac uitstapje, zonder landing echter, tussen het drijfijs door naar enkele grotere ijsbergen, een landingplaats van pinguïns en afkalvende gletsjertongen. Er blijft echter een sterke wind staan en bovendien regent het ook zodat we doornat terug op de boot komen, waar er voor het eten nog even terug gekomen wordt op de voorbije dag. Het avondeten staat in het teken van de Indische keuken vanavond.

Yohani

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92

[Yohani]

Maandag 05/12/11

Vandaag staat als eerste Paradise Harbour op het menu, niet zover van Port Lockroy waar we enkele dagen geleden waren. Het is trouwens ook niet zo ver van onze bestemming van gisterenavond, want reeds in de avonduren hoor ik dat de motoren worden stilgelegd, vanmorgen varen we dan de baai binnen. Langs een nauwe ingang komen we in een met ijsbergen bestrooide baai waarin in het gladde water de bergen rondom perfect weerspiegeld worden. Zolas voorgaande dagen worden we in twee zodiac groepen opgesplitst, mijn Ross zodiac team zit in de groep die eerst een zodiac cruise tussen de ijsbergen doet. Fotocamera klikken en videocamera’s zoemen onophoudelijk wanneer we tussen de natuurlijke ijssculpturen varen, elke gezichtshoek verandert weer de vorm, kleur en zelfs grote van de drijvende ijskastelen. Zeehonden krijgen we niet te zien, maar op de steile wanden van een rotspunt boven het (Almirante) Brown Station nestelen Blue of Antarctic Shags. Het onderzoekstation is momenteel blijkbaar niet bevolkt, onder één van de hutten is er een kleine Gentoo pinguïn kolonie.

We gaan hier aan land (en staan daarmee ook werkelijk op Antarctica) en wandelen door de sneeuw de steile helling van de heuvel achter de basis op. Van boven hebben we een prachtig op de met ijsbergen bespikkelde baai met ons cruiseschip ertussen. De afdaling is een stuk sneller en prettiger via 2 geïmproviseerde glijbanen die ons tot halverwege de helling brengen. De daken van de houten gebouwtjes van de basis hebben de kleuren van de Argentijnse vlag (blauw, wit, blauw). De Zodiacs brengt ons terug aan boord waar de kapitein druk bezig is tikkertje te spelen met de rondzwervende ijsbergen die de romp van het schip bedreigen evenals de aanlegplaats voor de zodiacs. Als ik op het dek naast de brug een ijsberg aan het filmen ben, hoor ik plots een geluid en als ik uitzoem komt er een kapseizende ijsberg op mijn schermpje in zicht, prachtige beelden natuurlijk, die me zomaar in de schoot geworpen worden.
Wanneer iedereen aan boord is, is het zo ongeveer lunchtijd, maar als iedereen er juist aan begonnen is duikt grootste ijsberg die we deze reis al gezien hebben op, dus stormt iedereen weer naar buiten voor foto’s terwijl het schip eromheen vaart. Onze volgende stop bij Dancoo Island bied geen veilige ankerplaats voor de MS Expedition en dus blijft deze ter plaatse watertrappelen op motorkracht. De excursie van deze namiddag is een klim door diepe sneeuw naar een bergtop langs helling waarop Gentoo pinguïns nestelen, als alternatief is er echter ook een zodiac cruise naar de massieve ijsbergen die hier ronddrijven en het is voor dit alternatief dat ik uiteindelijk kies. Het blijkt geen slechte keuze er wordt heel wat afgelachen aan boord terwijl we op zoek gaan naar de raarste, mooiste en indrukwekkendste ijsbergen. Tunnels, gaten en zuilen worden vastgelegd en we speuren in deze doolhof van drijvend ijs naar mogelijke zeehonden en zelfs walvissen. De 2 zodiacs werden bij vertrek voorzien van sonardetectors zodat de kapitein op de brug van de MS Expedition ons steeds kan lokaliseren moest er plotseling mist optreden, dat dit geen overbodige luxe is merken we al snel omdat we in deze drijvende doolhof de oriëntatie al snel verliezen, bovendien drijven zowel het schip als de ijsbergen constant rond. Het ganse expeditieschip verdwijnt en verschijnt om de haverklap op een andere plaats. Onze zodiac driver laat zich echter niet van zijn stuk brengen en brengt ons na de cruise veilig terug naar het schip.

Daarmee zit het er voor vandaag op, er wordt een goede ankerplaats gezocht voor vannacht met eventueel de mogelijkheid voor de kampeerders om te overnachten op het vasteland, naargelang de weersomstandigheden. Na het happy hour is het tijd voor de recap, met een overzicht van de gebeurtenissen van de dag en wat wetenschappelijke informatie over wat er onderweg gezien werd. Vanavond heeft de kapitein besloten van opnieuw een stuk zuidelijker te varen omdat onze ankerplaats te gevaarlijk werd door aanstormende ijsbergen. We ankeren in een beschutte baai waar we vannacht veilig zijn voor het ijs.

Dinsdag 06/12/11

Vanmorgen varen we naar Anford Bay waar we aanleggen bij Neko Harbour, we liggen tegenover een in het water vloeiende gletsjer. De zodiacs maken een landingsplaats ijsvrij, terwijl de kayakers een toertje in de baai maken, waarna ook wij aan land worden gebracht en de verschillende Gentoo pinguïnkolonies gaan bekijken. De rookeries stegen fel af tegen de maagdelijke sneeuw rondom ons met hun rode guano die als een modderlaag rond de nesten ligt. Ook de dieren die zich in het gebied bevinden zijn helemaal besmeurd door de uitwerpselen. Het is grappig te zien hoe ze zich naar zee begeven om zich daar te baden en dan mooi gewassen naar het smerige nestgebied terugkomen. Sommige zijn wel heel erg stuntelig en vallen over hun eigen poten. Zoals in de vorige broedgebieden, zijn er ook hier enkele opportunisten die het niet kunnen laten van steentjes van andere nesten te stelen om die naar hun partner op hun eigen nest te brengen, wat steeds weer voor heel wat beroering zorgt in de kolonie. Op enkele meters van de pinguîns zit er een koppel Skua’s in de sneeuw, het is niet onmiddellijk duidelijk of ze daar nestelen of gewoon op een kans wachten om een slachtoffer uit de kolonie te pikken, of het nu een ei, verzwakte pinguïn of later op het jaar een kuiken is.

Ik wandel zoals de meeste anderen verder de heuvel op, af en toe stoppend bij andere kolonies of antennes (kleinere groepjes pinguïns) en hun doen en laten te bestuderen. Helemaal boven op de top hebben we een mooi uitzicht op Neko Harbour en omgeving en op de gletsjerwand waar er toch een paar keer grote stukken ijs afbreken en met veel lawaai in het water storten. Enkele seconden later komen de brokken ijs dan bruisend weer naar boven geschoten door het wateroppervlak heen. De tocht naar beneden kan een stuk eenvoudiger door simpelweg van de helling naar beneden te glijden, het is wel zaak van geen blote huid aan de sneeuw en het ijs bloot te stellen, want de wrijving kan serieuze brandwonden veroorzaken. Het gaat met een rotvaart naar beneden en er wordt heel wat gegild en geschreeuwd, maar buiten Neil die helaas zijn pocketcamera verliest zijn er geen slachtoffers te betreuren. We ronden deze excursie af met een zodiaccruise in de Anford Bay waar we naast de mooie landschappen ook enkele plaatsen zien waar de pinguïns aan land en in zee gaan. Vooral op de stukken met grote ijsbrokken en rotsen is dat soms wel spectaculair om te zien. Wat verder van de kust merken we een badende pinguïn op, die om zijn lengte as en over kop gaand zijn bad neemt. Een waar ballet dat erg grappig overkomt. We volgen de kust vanop afstand en het water wordt even zo glad als een spiegel, we krijgen bovendien sneeuw en dus keren we uiteindelijk naar het schip terug.

Het is ondertussen weer tijd voor de lunch, terwijl we de baai verlaten en het schip koers zet naar de Wilhelmina baai, waar men nog een laatste keer zal trachten van de camping optie voor de betrokken kampeerders uit te voeren. Doch als we de baai binnenvaren wordt het al gauw duidelijk dat het einde van de baai nog vol ijs ligt, een ander cruiseschip heeft zelfs rechtsomkeer gemaakt in plaats van de baai binnen te varen. Onze kapitein ziet er echter wel een uitdaging in en dus varen we traag de baai binnen. Van een landing kan er geen sprake zijn en dus van camping al helemaal niet. Er wordt nog wel een zodiaccruise georganiseerd tussen de ijsbergen door, terwijl het constant blijft sneeuwen. Onderweg wordt er door de zodiacdrivers ook uitgekeken voor zwart ijs voor onze cocktail van vanavond. Dit zogenaamde zwart ijs is niet echt zwart, maar volledig doorzichtig zonder de blauwe of witte kleur van het andere ijs, doordat het door de ouderdom en de druk geen belletjes zuurstof meer bevat. De zwarte kleur die je ziet is eigenlijk het water eronder.
Naast de vele vreemd gesculpteerde ijsbergen zien we plots ook een leopard seal, een fors dier van wel een meter of 3 lang. Als er na een tijdje langs alle kanten zodiacs om de ijsberg waarop het dier ligt rondzwermen vindt het beest het welletjes en verdwijnt in het water. Wij zwerven nog wat rond op zoek naar wat mooie vergezichten en keren dan terug naar het schip.

Ook hier is overnachten geen optie en dus varen we weer verder terwijl wij in de lounge de happy hour cocktail met gletsjerijs drinken en naar het resumé van de dag luisteren. Hierop volgt dan het diner met als thema zwart-wit, wat betreft de kleding van de gasten dan. Nadien wordt dan in de Polar Bear Bar nog een verkiezing van de best verklede gast gedaan en wordt het tijd om naar bed te gaan. Als het schip voor anker komt te liggen blijkt het toch wel vrij erg te schommelen, een gewaarwording die we niet echt (meer) gewoon zijn. Hopelijk zorgt dat vannacht en morgen voor niet te veel problemen inzake zeeziekte.

Woensdag 07/12/11

Vandaag is onze laatste dag dat we langs het Antarctisch continent varen, vanavond zetten we terug koers naar de South Shetland Islands. We stoppen bij Trinity Island en gaan voor de landing in Mikklesen Harbour, langs een stoet van reusachtige ijsbergen in fantastische vormen. We worden opnieuw in 2 groepen opgedeeld, ik zit in de 2e groep en doe dus eerst een zodiac cruise in de baai, we kunnen de ijsbergen nu van dichtbij bekijken, aanraken bijna, en genieten van de vele kleuren van het ijs. Onder een gletsjer is er een ijsgrotje waaruit het smeltwater van de ijsmassa stroomt, de ijstorens boven ons hellen vervaarlijk over, alsof ze elk moment kunnen instorten. Dichter bij de oever zien we nestelende Gentoo pinguïns en enkele Blue Eyed Shags op een steile helling.

Als we ons stilaan naar de landingsplaats begeven, die zich naast een gesloten houten hut bevind waarop een Argentijnse vlag geschilderd is, varen we tussen 2 ijsbergen door en vervolgens door een veld met brokken drijfijs die een ongelofelijk lawaai maken tegen de houten bodem van onze zodiac. De landing is een beetje hachelijk door de aanrollende golven, maar iedereen raakt goed aan land. Als men de mensen van de 1e groep wil inschepen, komt er echter een ijsschots aangedreven die één van de luchtkamers van de zodiac doorboort, die met een knal en veel gesis gereduceerd wordt tot een stuk flapperend rubber. De zodiac wordt onmiddellijk leeg terug naar het expeditieschip gevaren en vervangen door een ander exemplaar.
Wij wandelen ondertussen tussen de Gentoo pinguïn rookeries naar een heuvel geleid die zowel overzicht geeft over de verschillende pinguïnkolonies als over een stukje van de baai, de hut en de gletsjerwand waar we even terug nog voorbij kwamen. Plots klinkt er een knal als van een kanonschot en stort er met veel geraas een deeltje van de gletsjerwand in het water. Gelukkig hield de zodiac die er in de buurt rondvaart genoeg afstand, zoals voorgeschreven, en komt die nooit in de problemen. Het zal alleszins mooi beelden opleveren voor de inzittenden als ze er snel genoeg bij waren met hun camera’s. Tijdens de aankomst van de eerste groep is er een Weddell zeehond aan land gekomen en over het keienstrand naar het sneeuwtapijt geschuifeld waar hij nu nog ligt te soezen, zonder op onze aanwezigheid te letten. Zich af en toe krabbend met een flipper.

Op het keienstrand liggen er ook veel eierschalen die door Skua’s van de pinguïnnesten geroofd werden, en leeggegeten.
Het wordt tijd om terug te keren naar het schip en ons naar het buffet te begeven voor weer een overdadige heerlijke maaltijd. Het schip zet ondertussen koers naar Cierva Cove waar we nog een zodiac cruise zullen doen. De zon is ondertussen van de partij en verandert het hele landschap, de aflijning van de ijsbergen en rotsspitsen lijkt scherper te worden. Er komt wat meer kleur in het landschap en de contrasten worden groter. De zodiacs verspreiden zich over de cove, wij zetten koers met Jeff naar enkele ijsbergen en het verderop gelegen drijfijs, op dat drijfijs wordt er al snel een Weddell seal gespot. Terwijl de zeehond alle aandacht krijgt spot onze zodiac driver een minkey whale, waarvan ik nog juist zijn ademhaling hoor, maar die onmiddellijk weer onderduikt en niet meer in de omgeving boven komt. We blijven rondspieden en merken even later een Crabeater seal op. Deze kleinere zeehond wordt niet zoveel gezien, en zeker niet zonder de kenmerkende littekens op hun huid, afkomstig van aanvallen door grotere zeehondensoorten.
We trekken verder de baai in en varen van ijsberg naar ijsberg, wanneer er plots een gigantische ijsberg uit elkaar spat en in 2 nog steeds grote ijsmassa’s veranderen. Het ijs blijft maar neerstorten en er komt grote beroering in het water dat lijkt te beginnen golven in lange oprijzende golven.

Helaas duiken er geen andere dieren meer op terwijl we weer koers naar de MS Expedition zetten. Aan boord profiteren we van het goede weer om op het achterdek te genieten van enkele warme chocolades met Kalua. Als we naar het diner gaan varen we de Bransfield Strait in, in de richting van de South Shetland Islands, de zee wordt opnieuw een stuk ruwer en velen, waaronder ook ik, kiezen voor het comfort van onze cabines om de eerst tekenen van zeeziekte te onderdrukken.

Donderdag 08/12/11

De ganse nacht bleef het een zeer woelige zee, doch zolang ik neerlig heb ik daar niet veel last van, en dus goed geslapen. Vanmorgen tijdens het ontbijt naderen we King Georg Island, het grootste van de South Shetland Islands, zo gauw we in de luwte van het eiland komen mildert de zee en gaan we richting Admiralty Bay, genoemd naar het walvisvaarderschip waarmee onze expeditieleidster haar grootvader naar hier kwam. De gletsjer boven de baai is trouwens genoemd naar haar grootvader. Onze kapitein richt de boeg naar de ankerplaats bij het Arctowski Polar Station, een Poolse onderzoeksbasis, genoemd naar Henry Arctowski, de geoloog aan boord van de Belgica, de eerste wetenschappelijke poolexpeditie ter wereld onder leiding van Adrien de Gerlach (1897-’99), een onderneming waar wij Belgen best een beetje trots op mogen zijn. De bewoners van deze jaarrond bemande basis is echter nog niet klaar voor ons, zo vroeg op de morgen en dus gaan we voor een verkenning van de baai met de MS Expedition, want er is teveel wind voor een zodiac cruise. Er worden walvissen gespot en dus zetten we de achtervolging in, op een zeer respectabele afstand weliswaar, zodat de dieren niet opgejaagd worden. Regelmatig zien we de water- en damppluim van de ademhaling van de walvissen, een zeldzame keer een stukje gekromde rug of de staartvin.

We laten de reuzen van het water hun rust en keren terug naar de ankerplaats, waar er enkele leden van de Poolse basis aan boord komen om al wat informatie over de basis en het eiland mee te geven. Tevens worden ons de verboden zones uitgelegd, waar we niet mogen komen om fauna en flora te beschermen. De landing met de zodiacs hangt aan een zeiden draadje want regelmatig wordt de maximum windsnelheid die een zodiaclanding mogelijk maakt overschreden. Is de windsnelheid te hoog dan wordt de landing afgelast, doch we hebben geluk en kunnen doorgaan, we worden wel gewaarschuwd voor een ruwe landing met mogelijk een nat pak en het dringende advies om goed vast te houden aan het touw rondom de boorden van de boot bij het naderen van de oever. De eerst wordt groep komt veilig en wel aan land, maar mijn 2e groep wordt uit de “modderkamer” teruggestuurd naar boven omdat de landing wordt uitgesteld door het ruwe weer. Een half uurtje later kan de landing dan toch ingezet worden en verloopt deze zelfs vrij rustig. Zo snel kunnen de weersomstandigheden hier wijzigen. Eens aan land volgen er nogmaals instructies wat betreft de wel en niet te betreden zones en kunnen we op weg. Het keienstrand waaiert naar links en rechts uit en ik kies als eerste optie voor de linkerkant. Tussen de keien liggen de restanten van het niet zo fraaie verleden van de walvisvaart, overal steken de witte en lichtgrijze beenderen van de walvissen af tegen de donkere keien, hiermee hebben we officieel meer dode dan levende walvissen gezien.

Op het einde van het strand nabij de verboden broedzones van de Adelie pinguïns liggen 5 jonge zeeolifanten te soezen, af en toe verleggen ze zich wat of wuiven ze een keer met een vin of staart en plots klinkt er dan een meer dan onbehoorlijk burpgeluid en lijkt er een schokgolf door hun hele lichaam te gaan, waarbij de blubber zich als bij een vulkaanuitbarsting door het lichaam voortzet. De Adelie pinguïns laten hun en onze aanwezigheid niet aa hun hart komen en waggelen heen en weer tussen de zee en hun nestplaatsen. Het blijft grappig om deze clowneske beestjes bezig te zien tijdens hun dagelijkse bezigheden. Uiteindelijk keer ik op mijn stappen terug naar het rechts gelegen strand, met een tussenstop bij het souvenirwinkeltje dat half verschuilt staat onder een rots waarop door de Polen een uit walvisbeenderen samengesteld kapelletje en een groter Mariabeeld werden aangebracht, evenals enkele gedenkplaten. Een T-shirt en 2 postkaarten rijker gaat het dan naar de eigenlijke basis, onderweg passeer ik nog een wegwijzer met vermelding van afstanden naar bestemmingen over de ganse wereld en een bijna volledig intact walvisskelet. In de basis worden we hartelijk verwelkomt door de bewoners met allerlei warme drankjes en versnaperingen en krijgen we heel wat bijkomende uitleg betreffende het (over)leven in deze uithoek van de wereld. We krijgen hier nogmaals de kans om ons paspoort te voorzien van enkele unieke stempels en moeten dan langzaam terug richting de landingsplaats om met de zodiacs de terugvaart naar het schip aan te vatten. Het vertrek is ietwat ruwer dan de landing, maar nog best doenbaar en even later zijn we dan terug aan boord.

Door het bezoek is de lunch een beetje verzet en ondertussen verlaten we de baai om op zoek te gaan naar een laatste landingplaats voor deze reis. Helaas lijken de wind en de golven meer en meer in kracht toe te nemen en de landing op Pinguïn eiland kan dan ook niet doorgaan. Omdat de weersvoorspellingen voor de Drake Passage niet echt veelbelovend zijn wordt er besloten om de overtocht richting Zuid-Amerika meteen in te zetten. De eetzaal bij het diner blijft weer een stuk leger, ook ik zie af van het Noorse buffet en ga vroeg slapen om de zeeziekte te beheersen.

Yohani

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92

[Yohani]

Vrijdag 09/12/11

Net als in het heengaan valt er ook over vandaag niet veel te vertellen, met uitzondering van het ontbijt en lunch blijf ik net als vele andere medereizigers in mijn cabine om de woelige zee van de Drake Passage zo goed mogelijk te trotseren. De lezingen gaan ongemerkt aan me voorbij, maar zouden sowieso toch te veel vergen van mijn evenwichtsgestel.

Om 18u00 is er dan een verplicht bij te wonen aankomstvergadering waarbij naast de wijze van afrekenen ook uitgelegd wordt welke opties er zijn voor de verschillende transfers naar de luchthaven voor de mensen met een vroege vlucht, het door G-Adventures geboekte post-arrival hotel of het bagagedepot voor de personen met een latere vlucht of een ander hotel of accommodatie. Ik houd het met moeite tot het einde van de vergadering en spoed me dan terug naar de cabine, om me weer in een horizontale positie te begeven. Diner zal vanavond weer niet tot de opties behoren vrees ik. Een mens moet er wat over hebben om in Antarctica (en terug) te geraken.

Zaterdag 10/12/11

We zijn nog steeds in de Drake Passage, maar gelukkig is de oceaan wat minder onrustig geworden zodat ik niet misselijk ben en van het ontbijt kan genieten. Nadien ga ik dan aan dek om te proberen enkele van de vogels te fotograferen die rond het schip zwerven. Vannacht zijn we de convergentiezone gepasseerd en hebben daarmee officieel ook biologisch Antarctica verlaten, deze zone scheidt het koude water van de warmere waters van de Stille- en de Atlantische oceaan, dit water mengt zich blijkbaar niet en betekent tevens een grens voor een deel van de in deze wateren levende flora en fauna. Afgezien daarvan valt er niet zoveel meer te beleven en werk wat aan mijn reisverhaal en bezorg Neil, die zijn camera verloren is, mijn foto’s die ik via een USB stik op zijn laptop zet. Er volgt dan nog een lezing over navigatie op zee waarna het diner aan de beurt is.

In de namiddag is het onze beurt om een bezoekje aan de brug van het schip te brengen en wat meer uitleg te krijgen over hoe het schip werkt, eerder deden we al hetzelfde met de machinekamer van het schip. De brug was tijdens de ganse reis trouwens steeds toegankelijk om er een kijkje te nemen als er geen moeilijke manoeuvres uit te voeren waren. Naarmate we Kaap Hoorn naderen wordt de zee kalmer, nochtans kan het in dit laatste stuk ook serieus spoken zoals we even later zien in een door een zeeman gefilmd verslag van een bootreis in de ’30 jaren. Dit wordt gevolgd door een recapitulatie in woord en beeld van de reis en een bedanking voor de bemanning die niet altijd zo zichtbaar is, maar ons voortreffelijk verzorgd heeft. Dan komt eindelijk het Beagle kanaal in zicht en varen we de straat in die ons naar Ushuaia zal brengen, dankzij het minder zware weer liggen we voor op ons tijdschema en kunnen we van een heerlijk avondmaal genieten, vastliggend aan de kade. Nadien kan men indien men dit wil aan land, maar ik blijf aan boord en wissel met een aantal andere reizigers de opgedane ervaringen uit. Vannacht geen schommelend bed meer, gezien we aan de kade liggen.

Zondag 11/12/11

Vanmorgen vroeg op want het ontbijt is al om 6u30 en de ontscheping om 7u45, transfer bus nr. 2 brengt ons naar het vertrouwde Cine del Faro hotel waar we de bagage kunnen stockeren tot de kamers klaar zijn. Samen met nog enkele medereizigers zitten we nog wat te praten en maken gebruik van de gratis wi-fi van het hotel om on-line te gaan. We ontmoeten dan enkele nieuwe Antarctica reizigers die deze avond met de MS Expedition zullen uitvaren. Eens ze beseffen dat wij juist terug zijn, willen ze graag onze indrukken over de reis kennen en geven we hen de extra informatie waar ze nog naar op zoek waren. ’s Middags gaan we dan nog samen even eten en wandelen door de winkelstraat war de meeste winkels echter dicht zijn op deze zondagnamiddag, want ondanks dat er hier geen extreem warme temperaturen zijn wordt de siësta hier toch strikt opgevolgd. Yi wil nog naar het Presidio museum, maar daar was ik reeds voor onze cruis en in 2008, als ik dan hoor dat Sam en Larry, ook 2 medereizigers de 4-uur durende boottocht op het Beagle-kanaal geboekt hebben, besluit ik dat ook te doen.
Om 14u45 sta ik klaar, maar krijg de boodschap door dat mijn beide medereizigers dan toch niet mee gaan omdat Larry ziek gevallen is. Ik ga toch voor het tochtje, dat ik trouwens in 2008 ook reeds deed en toen goed meegevallen is. Er voegen zich 2 Fransmannen, een meisje van Mauritius en 2 jonge mannen en een meisje, allen van verschillende Zuid-Amerikaanse landen aan bij de groep en dan gaan we op weg. Eerst betalen we de haventaks en dan wandelen we de pier op naar de kleine boot die even later over het water van het Beaglekanaal stuift.

Een eerste stop brengt ons bij een eiland met aalscholvers en bedekt met guano. Een tijdje later zitten we op amper 2m afstand van een rotseiland vol met zeeleeuwen die zich tegen alkaar aanszchuren, naar elkaar uitvallen en zich luidruchtig kenbaar maken. Nest als bij de pinguïns eerder deze reis en de aalscholvers daarnet, hangt er weer een penetrante ammoniakgeur in de lucht. Op een volgend eiland is er geen vierkante centimeters meer vrij, kleine witte vogels vliegen af en aan om er te nestelen. Na nog een eiland met Los lobos zoals de Argentijnen de zeeleeuwen noemen, komen we bij een bekend herkenningspunt van Ushuaia, een door de Fransen gebouwde vuurtoren die nog steeds dienst doet, al is het dan volledig geautomatiseerd.
Deze route hebben we deels gisteren ook gevaren, doch met het grote cruisschip kan je natuurlijk niet zo dicht bij de eilandjes en dus ook de dieren komen. Het laatste eilandje op de route herken ik ook nog van 2008, de krakkemikkige pier van destijds heeft blijkbaar vorige winter de geest gegeven en is vervangen door een drijvend ponton waaraan we aanleggen. Een wandeling naar de top van het eiland biedt ons een zicht op het Beagle kanaal en in de verte op Ushuaia. We krijgen een rondleiding met beschrijving van enkele specifieke planten, waarvan er eentje bessen draagt die ervoor zorgen dat je hier terugkeert als je ervan eet. Die legende moet wel enige waarheid bevatten, gezien ik dat vorige keer inderdaad deed en nu weer hier sta. Ik doe het stiekem nog een keer opnieuw, je weet maar nooit.
We kregen onderweg reeds een koffie en een koekje aangeboden en nu is het tijd voor een plaatselijk biertje, heel toepasselijk Beagle bier genaamd. We keren op volle snelheid terug naar de haven en passeren daarbij de MS Expedition die uitvaart met een nieuwe lading Zuidpoolreizigers aan boord, een toepasselijk afscheid van het schip.

Vanavond ga ik met Yi in het Volver restaurant nog King Crab eten en dan is het weer tijd om te gaan slapen.

Maandag 12/12/11

Na het ontbijt afscheid genomen van Yi Peng, die een vroeg vlucht heeft, om 10u00 dan uitgecheckt en de bagage in bewaring gegeven waarna ik nog wat aan souvenirshopping ga doen. Even voor de middag stap ik binnen bij Tante Sara, waarvan ik me van de vorige reis herinner dat ze er lekkere warme chocolademelk hebben, en neem er een eenvoudig middagmaal. Dan gaat het weer naar het hotel waar ik de bagage oppik en de taxi naar het vliegveld Malvinas Argentinas neem en de bagage incheck. Dan is het wachten op mijn vlucht die me via El Calafate naar Buenos Aires brengt, een tussenlanding die mijn reis met anderhalf uur verlengt.

Eens aangekomen in Aeropuerto Jorge Newburry is het dan nog een kwestie van de taxi nemen naar het hotel Republica. Het kamertje dat ik er toegewezen krijg is zelfs kleiner dan de kajuit op het schip, maar ach het is maar voor één nacht en afgezien van de airco die soms een rare oprisping krijgt, alsof het hele ding naar beneden stort, is alles in orde.

Dinsdag 13/12/11

Na een goed nachtrust, alleen verstoord door de airco, is het nu wachten op mijn vlucht van vanavond om18u00. Na het bijwerken van mijn reisverhaal geniet ik nog van een gepaneerde kipfilet met roquefortsaus als middagmaal in het restaurant dat aan het hotel verbonden is en dan is het alweer tijd om richting luchthaven te trekken. Het is bewolkt en begint zelfs te regenen in Buenos Aires. De taxi levert mij even later veilig en wel aan de internationale luchthaven af en ook de bagage check in verloopt vlot, evenals de douaneformaliteiten, een luchthaventaks blijkt niet van toepassing in tegenstelling tot gisteren. Ik spendeer mijn laatste peso’s dan maar aan een drankje en wat snacks en lees nog wat in afwachting van dat we aan boord van het vliegtuig kunnen. Na het avondeten verdrijf ik de tijd nog wat men het bekijken van enkele feuilletons en een film alvorens wat te proberen te slapen.

Woensdag 14/12/11

Bij het krieken van de dag wordt het ontbijt opgediend, dat net als de maaltijd gisterenavond best wel te versmaden is, ik heb het al anders geweten, en dan wordt stilaan de landing ingezet. Om 10u45 staan we aan de grond en kan ik de bagage gaan afhalen, het is 8°C en bewolkt, maar de zon komt er toch ook door. In het station dat aan de luchthaven Charles de Gaulle grenst is de informatie voor de TGV maar erg summier, pas 5 minuten na de boarding tijd komt er op de aankondigingborden op welk spoor ik moet zijn. Op het perron wisselt een dame van Air France dan nog mijn boardingpass die ik in Buenos Aires kreeg in voor een andere. In tegenstelling tot bij het vertrek heb ik voor deze “vlucht” van Air France met de TGV we een 1e klas zitplaats. De duur van de rit van Parijs naar Brussel is trouwens korter dan van Brussel naar Schiphol.
Van Brussel-Zuid is het dan nog een trip van een half uur naar Mechelen waar ik met de auto opgehaald wordt. Het avontuur zit er weeral op.

Yohani

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92

[DeepSpaceAlien]

Man, Man, jij ziet daar een prachtig stukje wereld !!!

Ik wou da'k in uw plaats was :p

_________________
As slow as possible, but as fast as necessary !
LANDBOUW=TOEKOMST
Grtjs Owendrie Teejeleej
[IMG]http://s03.flagcounter.com/count/AqLq/bg_B5FF6B/txt_000000/border_000000/columns_8/maxflags_248/viewers_0/labels_0/pageviews_0/flags_1/[/IMG]

[bompie]

Alleszins ook een behouden terugreis!

[eds]

Het is hier juist Frozen Planet op deze site
Prachtige reis man, bedankt om ons te laten meegenieten!

_________________
Greetz,
Eddy.

Freelander2 S TD4-Zermatt Silver + Sport Styling Pack + Privacy glass

[Thierry]

een echt plezier om het ganse verslag door te nemen!!!!!

_________________