Land Rover Freelander Club Forum Index Land Rover Freelander Club
Welkom op het forum! Hier kan je terecht voor alles i.v.m. de Land Rover Freelander!!
 
 FAQFAQ   SearchSearch   MemberlistMemberlist   UsergroupsUsergroups 
 ProfileProfile   You have no new messagesYou have no new messages   Log out Log out  

Frans Polynesië
Goto page 1, 2, 3  Next
 
Post new topic   Reply to topic    Land Rover Freelander Club Forum Index -> Apres 4x4
View previous topic :: View next topic  
Author Message
Yohani
ne goeie freelander
ne goeie freelander


Joined: 25 Dec 2009
Posts: 435
Location: Putte (Mechelen)

PostPosted: Mon Oct 08, 2012 8:54 pm    Post subject: Frans Polynesië Reply with quote

Zo de koffer staat gepakt om zaterdagmorgen richting Frans Polynesië te vertrekken:



Het mag duidelijk zijn dat het zonder de Land Rover Camper te doen zal zijn, Hotels (pensions) en vliegtuig(jes) voor mij deze keer.

In totaal 12 eilanden:

In de Societé eilanden: Tahiti, Mo'orea, Raiatea, Huahine, Bora Bora

In de Tuamotu Archipel: Rangiroa (+ Tikehau), Fakarava

In de Marquis archipel: Nuku Hiva, Ua Pou, Ua Huka, Hiva Oa

Niet om op de stranden te gaan liggen, al zijn die zeker de moeite waard:



Wel om de eilanden,

De onderwater fauna en flora,

hun bewoners,

en hun cultuur te ontdekken:


Parahi, nana

Yohani Razz

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
DeepSpaceAlien
nen echte vrijlander!!
nen echte vrijlander!!


Joined: 22 Sep 2011
Posts: 1219
Location: Opwijk - Merchtem - Londerzeel

PostPosted: Tue Oct 09, 2012 12:50 am    Post subject: Reply with quote

Boehoehoe en ik kan hier niet weg :s

Toch een mooie reis gewenst en fotootjes altijd welkom hee !!! Very Happy

_________________
As slow as possible, but as fast as necessary !
LANDBOUW=TOEKOMST
Grtjs Owendrie Teejeleej
[IMG]http://s03.flagcounter.com/count/AqLq/bg_B5FF6B/txt_000000/border_000000/columns_8/maxflags_248/viewers_0/labels_0/pageviews_0/flags_1/[/IMG]
Back to top
View user's profile Send private message Visit poster's website MSN Messenger
t-ke
Vrijlander-mod
Vrijlander-mod


Joined: 19 Nov 2007
Posts: 1357
Location: N51.0662/E4.3581

PostPosted: Tue Oct 09, 2012 8:15 pm    Post subject: Reply with quote

Man wat zou ik daar eens graag gaan duiken
Nog plaats in de koffer Wink
Veel plezier daar en neem men onderwater camera mee dan kan ik genieten van the next best thing Wink
Jaloerse groetjes Wink

_________________
fl1 td4 E '04 3deurs Giverny Green. Rip Sad
Rr p38 2.5 holland&holland

---------------------------------------
always smile, it confuses people!
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail MSN Messenger
silkwood
Vrijlander-mod
Vrijlander-mod


Joined: 14 Jul 2008
Posts: 2611
Location: Eijsden, Nederland

PostPosted: Tue Oct 09, 2012 8:55 pm    Post subject: Reply with quote

Tjonge jonge.

Het is toch maar weer behelpen hè.

Lekker weertje, mooi blauw water, zonnetje, witte stranden, schaars geklede dames.

Twisted Evil

Cheers mate. Have fun.

_________________

https://picasaweb.google.com/108825569965543438716
Silkwood's Java Black Freelander Td4, 5 drs, bjr 10-2005
Back to top
View user's profile Send private message
Yohani
ne goeie freelander
ne goeie freelander


Joined: 25 Dec 2009
Posts: 435
Location: Putte (Mechelen)

PostPosted: Wed Oct 10, 2012 9:05 am    Post subject: Reply with quote

t-ke wrote:
Man wat zou ik daar eens graag gaan duiken
Nog plaats in de koffer Wink
Veel plezier daar en neem men onderwater camera mee dan kan ik genieten van the next best thing Wink
Jaloerse groetjes Wink


Ik heb me deze aangeschaft voor foto's en video:

Is wel de versie tot max. 5m maar ik houd mij toch maar bij het snorkelen (ondanks mijn PADI brevet). Bestaat ook een versie tot 20 a 30m van trouwens maar dan aan het dubbel van de prijs van deze.

Yohani Razz

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
t-ke
Vrijlander-mod
Vrijlander-mod


Joined: 19 Nov 2007
Posts: 1357
Location: N51.0662/E4.3581

PostPosted: Wed Oct 10, 2012 6:57 pm    Post subject: Reply with quote

Die optie heb ik ook overwogen maar uiteindelijk toch geopteerd voor een sony hd camera met het optioneel verkrijgbare onderwater huis en na voor dat ding alleen 2300 euro's te leggen toch maar een 2de camera bij gekocht dat ik zeker een tijd voort kan
Duiken tof maar .... Wink
Stuur achteraf zeker eens een filmpje door he

_________________
fl1 td4 E '04 3deurs Giverny Green. Rip Sad
Rr p38 2.5 holland&holland

---------------------------------------
always smile, it confuses people!
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail MSN Messenger
ricky
ne goeie freelander
ne goeie freelander


Joined: 03 Nov 2010
Posts: 277
Location: Wervik

PostPosted: Wed Oct 10, 2012 8:24 pm    Post subject: Reply with quote

t-ke wrote:
Man wat zou ik daar eens graag gaan duiken
Nog plaats in de koffer Wink
Veel plezier daar en neem men onderwater camera mee dan kan ik genieten van the next best thing Wink
Jaloerse groetjes Wink


X2

kdenk dat ik ginder blijf, djus toch hé
Back to top
View user's profile Send private message
Yohani
ne goeie freelander
ne goeie freelander


Joined: 25 Dec 2009
Posts: 435
Location: Putte (Mechelen)

PostPosted: Wed Oct 10, 2012 9:59 pm    Post subject: Reply with quote

Die waterdichte sportpacks heb ik ook nog van mijn vorige camera's:

Van de analoge Canon camera:


en 2x van mijn digitale Sony's met MDV cassetes:


Inderdaad ook zo'n 1200 a 1300€/stuk en niet meer bruikbaar bij aankoop van een nieuw model, geraak je aan de straatstenen niet meer kwijt Rolling Eyes

Dat was ik wel wat beu en dus nu voor deze geopteerd. Heb trouwens nu ook weer mijn Sony HDR-CX350VE camera mee, HD kwaliteit film (maar gebruik steeds de hoogste kwaliteit digitaal) en 7 megapixels foto's. In zo'n kas blijft er toch steeds het risico dat er iets misgaat en dan is die dure camera ook naar de botten...

Had vorig jaar zo'n waterdichte zak gekocht waar de camera los in zit maar die zak trekt op geen zak ... Laughing Is wel waterdicht, maar de camera is niet fatsoenlijk handelbaar.

Yohani Razz

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
t-ke
Vrijlander-mod
Vrijlander-mod


Joined: 19 Nov 2007
Posts: 1357
Location: N51.0662/E4.3581

PostPosted: Thu Oct 11, 2012 10:17 pm    Post subject: Reply with quote

Dat is het juist
Daarom een reserve camera gekocht
En extra accu's
Waterhuis is wel tof aluminium met lcd scherm en alle bediening op de handvaten
Maar het blijft enkel bruikbaar op een type camera

En ja ik test eerst in het zwembad zonder camera
Het zou de eerste niet zijn die zijn camera kan leeggieten Smile

_________________
fl1 td4 E '04 3deurs Giverny Green. Rip Sad
Rr p38 2.5 holland&holland

---------------------------------------
always smile, it confuses people!
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail MSN Messenger
eds
ne goeie freelander
ne goeie freelander


Joined: 20 May 2010
Posts: 306
Location: Sint Niklaas

PostPosted: Fri Oct 12, 2012 5:46 pm    Post subject: Reply with quote

Man, man, man, dit is echt het paradijs op aarde!
Have fun there...
Cool Cool Cool

_________________
Greetz,
Eddy.

Freelander2 S TD4-Zermatt Silver + Sport Styling Pack + Privacy glass
Back to top
View user's profile Send private message
Mathias
nen echte vrijlander!!
nen echte vrijlander!!


Joined: 01 Dec 2009
Posts: 2463

PostPosted: Fri Oct 12, 2012 7:47 pm    Post subject: Reply with quote

Wat een ferme locatie Shocked

Zal ik maar lekker twee weken op bivak gaan volgende maand in het exotische Belgische Elsenborn Laughing

_________________
Mathias' Freelander I TD4 '04
"Debbie" Land Rover Series 1 80 inch '52
Back to top
View user's profile Send private message
Yohani
ne goeie freelander
ne goeie freelander


Joined: 25 Dec 2009
Posts: 435
Location: Putte (Mechelen)

PostPosted: Sun Oct 14, 2012 10:48 am    Post subject: Reply with quote

Eilanden van de Stille Zuidzee.
Na de droombestemming Antarctica vorig jaar moet er nu weer een reeds lang op het favorietenlijstje staande bestemming aan geloven. En net zoals vorig jaar is het ook geen goedkope bestemming, maar een mens leeft maar één keer. Het is dus Frans Polynesië geworden, enkele groepen eilanden in de Stille Zuidzee die mijn aandacht al getrokken hebben in mijn jeugd door de boeken van Bob Evers maar eveneens van Herman Melville (Typee) en Thor Heyerdhal (Fatu Hiva). Het wordt bovendien een hernieuwde kennismaking met Polynesië gezien ik reeds voordien een week op Paaseiland (Rapa Nui) doorbracht tijdens een reis naar Chili en bovendien ook reeds tweemaal Nieuw-Zeeland aandeed.
De voorbereiding is ook heel anders dan deze van mijn andere reizen, veel eilandhoppen en dus via internet alle mogelijkheden uitzoeken met vluchtschema’s en airpassen die worden aangeboden, de mogelijke combinaties en de bezienswaardigheden op de eilanden. Het blijkt nog een heel puzzelwerk te zijn om dit samen te stellen.

Zaterdag 13 oktober
Uiteindelijk is het dan zover, uitgerekend op mijn verjaardag vertrek ik naar Frans Polynesië, het wordt een extra lange dag, om kwart voor 5 uit bed om tegen 6u00 in het station van Mechelen te trein richting Brussel Zuid te nemen. In groot contrast met de overvolle trein die ik normaal enkele uren later neem, heb ik nu de coupé helemaal voor mezelf. Op de TGV richting Parijs Charles De Gaulle is er al wat meer volk, maar al met al is het nog rustig. Doch eens in de luchthaven veranderd dat snel, ondanks dat het midden oktober is, staan er aan alle incheckbalies lange rijen mensen aan te schuiven om de bagage af te geven. Ook aan de incheckbalie van Air Tahiti Nui is het druk, maar gelukkig gaat alles heel vlot en al snel kan ik richting Gates wandelen. Een Belgische medereiziger uit de TGV blijkt ook naar Tahiti te gaan voor een Biologisch-economisch onderzoek over de welbekende zwarte parels. We wisselen wat reiservaringen uit en algauw is het tijd om op het vliegtuig te stappen. We ontvangen een geurig wit bloempje als welkom en worden naar de zitplaatsen verwezen. Ik heb het geluk om op dit eerste gedeelte van de 22u lange trip geen buur te hebben en heb dus wat meer plaats ter beschikking. De vlucht verloopt rustig met enkele momenten met lichte turbulentie en twee maaltijden die worden aangeboden. Ik lijk ook wat minder last te hebben van de hardnekkige zware hoest die ik sinds drie dagen onderga. Ergens halverwege de vlucht begeeft het entertainment system het en is het gedaan met films en spelletjes spelen, dan maar wat lezen en soezen om de tijd door te brengen.
De aankomst in Los Angeles is weer typisch Amerikaans, ondanks dat we het land niet inkomen en gewoon in transit blijven, moeten we door immigratie met de hele rompslomp van papiertjes invullen (ondanks de Esta-aanvraag), paspoortcontrole, en het nemen van vingerafdrukken en de irisscan. De bagage blijft gelukkig gewoon aan boort en ook de handbagage wordt niet meer gecheckt. De douanebeambte merkt op dat ik de procedure al ken en is bovendien een sympathieke kerel. Een goede 2 uur later stappen we met zijn allen weer aan boord en deze keer is het wel drukker, dit deel van de vlucht is blijkbaar in samenwerking met American Airlines en het vliegtuig zit zo goed als vol. Ik krijg een vader met 2 jonge kinderen naast me, en mijn kleine buur is ondanks zijn kleine gestalte nogal druk met zijn Ipad zodat ik regelmatig al een keertje een elleboogstoot krijg, terwijl ik aan dit reisverhaal werk. Twee reddingen van een bekertje water en een natte broekspijp later dommelt het drietal in en een uurtje later volg ik hun voorbeeld, want het entertainment system laat het nog altijd afweten en het is al een lange dag geweest.
Ik wordt gewekt door de aankondiging van nog maar eens een maaltijddienst, die ik net als deze juist na het vertrek in Los Angeles aan me laat voorbijgaan. Rond 21u30 plaatselijke tijd landen we dan op Pape’ete International Airport en is het nog 25°C. We worden in de terminal verwelkomd door een Polynesisch trio met zang en dans, dat je onmiddellijk in de juiste sfeer brengt. Nog even de bagage oppikken, door de douane en we komen in de aankomsthal terecht waar ik al gauw de eigenaars van het Fare Suisse pension opmerk met een bordje met o.a. mijn naam erop. Even later rijden we Pape’ete binnen en krijg ik mijn kamer toegewezen, als ik een kastdeur opentrek maakt een kleine hagedis zich snel uit de voeten. Een onoverkomelijk gegeven in tropische landen en bovendien een goede insectenverdelger. De kamer ziet er best netjes uit, de eigenaars drukken ons wel op het hart steeds de deur op slot te doen zelfs bij een toiletbezoek of douche. Later op het terras legt hij me nog uit dat het hier niet zo erg gevaarlijk is, maar de gelegenheid maakt de dief… .
In het schemerdonker werk ik nog even het reisverhaal bij en maak me dan op voor de eerste overnachting in Tahiti.

Yohani Razz

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
Yohani
ne goeie freelander
ne goeie freelander


Joined: 25 Dec 2009
Posts: 435
Location: Putte (Mechelen)

PostPosted: Mon Oct 15, 2012 10:21 am    Post subject: Reply with quote

Zondag 14 oktober

Na een rustige nacht die alleen verstoord werd door een haan die er blijkbaar geen idee van heeft wat het ochtendgloren is, en dus de hele nacht maar oefent in kraaien, staat het ontbijt klaar op het terras. Deze reis wordt letterlijk een reis waarbij ik uit mijn koffer leef, die blijft dus gepakt en alleen het noodzakelijke voor de dag wordt er uit genomen. Alhoewel ik nog niet weet of ik aan zwemmen toekom, neem ik alvast mijn snorkelgerij klaar zodat dat in elk geval klaar ligt. Ik reserveer een huurauto voor de dag, ga even langs bij een geldautomaat en wordt rond 10u opgepikt voor de transfer naar het huurbedrijf. Nog even later snor ik rond in een Citroën C1 richting Puna'auia voor een bezoekje aan het Musée de Tahiti et des Îles, onderweg genietend van de met palmbomen afgezoomde kustlijn. Het valt me op dat er hier tussen de kust en de bergen echt maar een strook van enkele 100m is, de toppen ervan zijn gehuld in een dik wolkendek. Na een beetje zoeken vind ik het museum, maar in tegenstelling tot wat er in de reisgids vermeld staat, is het zondag (en maandag) niet open.

Dan maar verder naar de Marae Arahurahu, een heilige plaats voor de Polynesiërs die bestaat uit enkele uit lavastenen opgebouwde plateaus en voorzien van replica’s van de houten beelden die er een religieuze betekenis hebben. Het mooi gesculpteerde landschap, met de overdadige tropische begroeiing, draagt bij aan de schoonheid van het geheel. Wanneer ik naar de auto terugkeer wordt ik een eerste keer verrast door enkele regendruppels, het blijft echter even warm als voordien. De ruitenwissers van de auto moeten goed werk leveren tijdens een korte hoosbui even later, maar al even snel is die weer over.
Wanneer ik de Mara’a Grotto bereik is het terug droog, door tunnels van weelderige plantengroei met heerlijk geurende en veelkleurige bloemen wandel ik naar de eerste grot waarin een ondiepe vijver uitnodigt om even af te koelen. Ik houd het bij kijken naar de met varens begroeide wanden waarlangs het grondwater naar beneden sijpelt. Langs een kronkelend pad door een aangelegd park verken ik ook nog de twee andere grotten en geniet van de exotische planten onderweg.

Een eindje verder stop ik bij Papara’s Taharuu Beach, een zwart zandstrand met een snackbar waar ik me op het terras zet voor het middagmaal en kijk naar de kunstjes van enkele surfers in de golven.
Ik volg de kust verder naar de Marae Mahaiatea, één van de grootste van het eiland, die echter wat tegenvalt in vergelijking met de Marae Arahurahu. Zo verzorgd als deze laatste was, zo aan zijn lot overgelaten en overgroeid is deze. En met een tropische flora gaat dat snel en grondig, zodat er eigenlijk niet veel meer dan een groene heuvel te zien is. Bovendien zitten er enkele lokale drinkebroers op de parking die me iets te storend worden. Gelukkig zijn de badende Polynesiërs in het Bain de Vaima van een heel ander kaliber en krijg ik een vriendelijke Ia Orana toegewenst in het voorbijwandelen. Het is geweldig om te zien hoe de lokale bevolking op dit niet zo grote eiland met die grote oceaan om zich heen kunnen genieten van dit kleine maar heldere en koele zoetwaterstroompje. Hier merk ik ook dat de bekende bloemenslingers niet zomaar een toeristische attractie zijn, zowel mannen als vrouwen dragen ze bij het baden om de hals en op het hoofd. Zo in hun zwemkledij is trouwens ook goed te zien dat ze bijna allen voorzien van tattoo’s die bijna gans het lichaam bedekken, niet zo vreemd als je bedenkt dat het er hier de bakermat van is. Toch zijn het tegenwoordig ook hier alleen maar versieringen en hebben ze ook hier geen bijkomende religieuze betekenis meer.

De Vaipahi Spring Gardens is weer een parkachtig landschap met om elke hoek een panorama dat je wil vastleggen. De waterval stort zich in een stroompje dat je door het ganse park kan volgen. Meermaals stop ik bij de exotische bloemen om ze een keer van dichterbij te bekijken. Het zijn soms echte kunstwerkjes zowel qua vorm als kleurschakeringen. Dat geld trouwens ook voor de feeërieke varens en de wuivende palmen die boven alles uitsteken. Regelmatig loop ik ook tegen bosjes Bamboo aan, met kokers van wel een arm dik. Misschien ben ik deze overdadige natuur binnen enkele weken wel gewoon, maar nu geniet ik er nog ten volle van, het is trouwens niet zeker dat de andere eilandgroepen over dezelfde weelderige flora beschikken.
Mijn volgende stop brengt me bij de Jardin Botanique en het Musée Gauguin, meteen ook de eerste plaats waarvoor ik inkom moet betalen. De 900 xpf lijkt een stevig bedrag, maar omgerekend naar Euro’s komt dat op nog geen 8€. De uit de automaat bekomen biljetten zijn trouwens enorm groot in omvang evenals het wisselgeld waarvan de kleinere waarden wel plastieken munten lijken te zijn. In tegenstelling tot de vorige parken zijn het hier niet zozeer de bloemen, maar wel de bomen die hier de show stelen. Dit geeft, in samenspel met de oceaan op de achtergrond, de eerste welbekende Stille Zuidzee postkaartaanzichten zoals iedereen ze verwacht, maar die ik op Tahiti tot nu toe vrij weinig zag. Een typische pergola op de punt van een schiereiland maakt het plaatje compleet.

Voor het Gauguin museum heb ik maar een kwartiertje de tijd meer alvorens het rond 17u sluit, maar ik kwam toch eigenlijk meer voor de 3 Tiki’s dan voor de reproducties van de schilderijen of het verhaal van de levensloop van Paul Gauguin. De Tiki’s of afgodsbeelden zijn afkomstig van de Austral eilanden en de plaatselijke legende wil dat alle personen die geholpen hebben bij het overbrengen van de beelden naar Tahiti niet lang daarna overleden zijn. Met de goden hun voeten speel je niet ongestraft.
Ik ben ondertussen van de zuidkust aan de oostkust van het eiland beland, diepe dalen snijden het gebergte in en de schemering begint in te vallen, bovendien is het ook eigen aan tropische klimaten dat het invallen van de nacht vrij snel gebeurd en dus rijd ik al gauw in het donker rond. Ik waag me nog tot bij de eerste waterval van de Faarumai Waterfalls, de Vaimahutu Fall en kan bij het laatste licht nog enkele foto’s nemen en filmen, maar bij de terugkeer naar de parking is het te donker geworden om zelf het bijbehorende bord nog te fotograferen of te filmen. De 20 minuten durende wandeling naar beide andere watervallen is voor een andere keer. Ook de Arahoho Blowhole stelt niet veel voor in het donker en dus zet ik aan richting Pape’ete, ik begin trouwens een beetje last van jetlag te krijgen, maar raak zonder brokken terug in de hoofdstad en vind met een beetje geluk zonder veel zoeken het Fare Suisse pension terug. De auto moet ik morgen maar terug brengen, in nog een ritje naar een restaurant heb ik geen zin, ik lig in plaats daarvan wat te soezen op bed, tot ik mezelf verman en toch maar even de planning van morgen bekijk en de gebeurtenissen van vandaag noteer.

Yohani Razz

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92


Last edited by Yohani on Sun Oct 28, 2012 9:10 pm; edited 1 time in total
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
Yohani
ne goeie freelander
ne goeie freelander


Joined: 25 Dec 2009
Posts: 435
Location: Putte (Mechelen)

PostPosted: Fri Oct 19, 2012 6:51 am    Post subject: Reply with quote

Maandag 15 oktober
De kraaiende hanen hebben ook vannacht weer hun best gedaan. Rond 5u vanmorgen lijken ze wel constant elkaar te proberen af te troeven, om 6u geef ik het dan maar op om nog wat trachten te slapen en sta op. Ik stuur nog even een mailtje om het volgende pension aan mijn komst te herinneren en vertrek na het ontbijt voor een bezoekje aan Pape’ete. De auto neem ik mee al is de afstand niet groot, want ik moet die toch gaan afleveren tussen 10 en 11u. Eerst op het menu staat de Temple Paofai, een wat misleidende naam gezien van de Marae niets meer te zien is gezien er een roze protestantse kerk opgebouwd is. Er recht tegenover is het Park Paofai, een heerlijke rustige plek om langs de waterkant te wandelen met zicht op de haven en voorzien van de nodige waterpartijen, de Polynesische vorm van prieeltjes met rieten daken en natuurlijk de onontbeerlijke bloemenpracht.

Als ik op zoek ga naar het Musée de la Perle, blijkt dat aan de overkant van de straat waar ik de auto achtergelaten heb, te liggen. Het museum is eigenlijk een parelshop waar er naast de privécollectie parels en parelmoeren beklede gebruiksvoorwerpen van de eigenaar ook nog enkele replica’s van beroemde persoonlijkheden, vooral royalty met de kroonjuwelen, weelderig voorzien van de dure zwarte parels te zien zijn. Als je dan even later naar de prijzen van de te koop gestelde parels kijkt; besef je pas wat een hoop geld die Koninklijke hebbedingetjes wel moeten gekost hebben en nu waard zijn. Parels en kettingen van enkele duizenden tot enkele tienduizenden euro’s zijn eerder regel dan uitzondering. In pacifische franken is dat nog een heel stuk indrukwekkender, want daar wordt er met miljoenen gegoocheld. Geen spek voor mijn bek in elk geval.
Ik vervolg mijn weg opnieuw een stuk door het Paofai Park naar het Parc Bougainville dat wat meer in het centrum van de stad gelegen is. Onder de hoge oude bomen staat een borstbeeld van de man waarnaar het park genoemd is, in de schaduw en aan de rand van een klaterend stroompje genieten jong en oud van de koelte onder het zware bladerdak dat bijna geen zonlicht doorlaat en dus zorgt voor een diffuse schemering. Achter het park, ervan gescheiden door de Rue du Général de Gaulle , staat een monument ter ere van Pouvana’a a Oopa een voorvechter van de onafhankelijkheid van de eilanden. Daar juist achter staat dan weer het parlementsgebouw, op de plaats van het houten Pomara Palace dat in de jaren ’60 plaats moest ruimen voor dit gebouw wegens volledig ondermijnd door termieten. Als ik gewenkt wordt door een security agent, denk ik eerst nog van een bolwassing te krijgen voor het fotograferen van de parlementsgebouwen, maar niets is minder waar. De vriendelijke man legt me uit hoe ik via een zijweggetje naast het gebouw in de voormalige tuinen van het Paleis kom. Dat is zeker de moeite war al is het alleen al maar voor het Bain de la Reine, de met prachtige waterlelies begroeide vijver. Als ik in eerste instantie een doorgang mis door een nogal zorgeloos geparkeerde wagen, zet de man me zelf nog een tweede keer op de goede weg. Moet je in België een keer proberen met de security van het parlement.

Van aan de oever van de vijver heb ik dan ook een goed zicht op het High Commissioner’s Residence en het Presidentieel Paleis. Ook weer gebouwd op de plaats van een paleis dat door de termieten gesneuveld is.
Een laatste bezoekje brengt me bij de kathedraal, die ondank dat die groter is dan de Paofai Temple, minder gelovigen trekt. Dit is dan ook een katholiek bouwwerk, terwijl zijn concurrent een protestants geloof predikt. Ik keer terug op mijn stappen via het eerder reeds genoemde en geloofde Paofai Park om de auto op te halen, de tank terug bij te vullen en af te leveren in het Avis huurstation. Dat vergt nog wat zoeken, maar uiteindelijk geraak ik er en na de formaliteiten wordt ik om 11u 30 opnieuw naar het Fare Suisse pension gebracht met een reservering voor een andere wagen in Mo’orea op zak. Beni, de Zwitserse eigenaar van het pension, staat me al op te wachten met mijn bagage. Wanneer ik wil afrekenen wuift hij dat weg en zegt dat we dat bij mijn volgende passage wel zullen regelen. Die is voorzien op 28 oktober en hij noteert alvast het aankomstuur om mij ook dan af te halen.
De rit naar het vliegveld verloopt vlot en het inchecken al even snel, alle lokale vliegverkeer gebeurt hier via 3 gates, die rechtstreeks op de tarmak uitgeven. 10 minuten voor vertrek worden we door de deur geloodst en mogen te voet over de landingsbaan naar ons propellervliegtuigje. Er werden geen stoelnummers toegekend en dus kan iedereen een beetje gaan zitten waar hij wil. Van een 1e klas of Business klas is er al helemaal geen sprake. Wat dan volgt is de kortste vlucht die ik al in mijn leven meegemaakt heb en waarschijnlijk nog zal meemaken, welgeteld 10 minuten hangen we in lucht om van Pape’ete naar Mo’orea te vliegen! Waarschijnlijk hebben we langer getaxied dan gevlogen! Dit vliegveld is nog kleiner dan dat van Tahiti, wat gaat dat worden op de meer afgelegen, minder toeristische eilandjes?

In de terminal, als je zo’n groot woord mag gebruiken voor het gebouwtje, hangt er een telefoon aan de Avis-stand waarmee je hen kan bereiken en ze je iemand toesturen. De bagage wordt ondertussen binnengereden op een minitractor met twee wagonnetjes en even later wordt ik naar het verhuurbedrijf gebracht waar ik een witte Peugeot 206 toegewezen krijg.
Het is hier merkelijk rustiger op de weg dan in Tahiti, verloren rijden zit er ook al niet, in gezien er maar één weg is die volledig rond het eiland loopt.

In Pension Motu-Iti wordt ik hartelijk verwelkomt, worden me de faciliteiten voorgesteld en een bungalow aangewezen. Ik besluit om vandaag niet meer rond te rijden en in de plaats daarvan wat te gaan snorkelen. Ineens een goede kans om mijn duikmasker met ingebouwde camera eens goed uit te testen. Het water van de oceaan is hier verdorie warmer dan in het overdekte gemeentelijk zwembad thuis en kan er mee wedijveren in helderheid. Het is hier erg ondiep maar toch valt er heel wat te zien, het lijkt wel of ik in een tropisch aquarium rondzwem met allerhande koraalformaties en vele kleurige vissen. Ook zeekomkommers en zee-egels zijn van de partij. Het vissenbestand kan in kleurschakeringen concurreren met de bloemenpracht aan land, de reisgids heeft er met geen woord over gelogen door te stellen dat de pracht van de fauna en flora aan land geëvenaard wordt van deze in de zee. 3u spartel ik rond, oplettend van geen al te zware schade aan te richten aan mijn lichaam en het koraal in de ondiepere stukken. De stroming zorgt er echter toch voor dat je op de ondieptes terecht komt, zodat er krassen van het scherpe koraal op de buik achterblijven. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen en zwem tot waar her rif in de diepte verdwijnt en het water van turkoois naar indigo blauw verandert. Warme en koude stromingen wisselen elkaar hier af en lijken nog meer vissoorten te loken. Op een gegeven moment ben ik helemaal omgeven door gele gestreepte vissen.

De zon gaat al onder wanneer ik uiteindelijk uit het water kom, na het douchen en afdrogen copier ik gauw de bestandjes van de camera op de laptop en bekijk er al enkele zowel als foto als de filmpjes. … en het resultaat mag er best zijn voor een eerste keer, het duikmasker met camera is in elk geval een heel goede aankoop geweest.
Daarmee is het nu volledig donker geworden en tijd om op het overdekte terras van het avondmaal te genieten. Doch als ik er heen wil gaan barst er een tropische regenbui los, die weliswaar lekker verkoelend werkt maar ook heel erg nat is. Dan maar de regenjas bovenhalen en zo naar het restaurant waar ik vis met vanillesaus een Hinano biertje en frietjes voorgeschoteld krijg. Afronden doe ik met ter plaatse geproduceerd ijs. Nadien nog wat aan dit reisverhaal werken tot ik begin te knikkebollen en het tijd wordt om te gaan slapen.

Dinsdag 16 oktober
Na een heerlijk rustige nacht onder een baldakijn van muggengaas, vanmorgen vroeg opgestaan gezien het ontbijt beschikbaar is vanaf 7u en de dagen hier veel te kort te zijn om er niet ten volle van te profiteren. Het ontbijt wordt net als het avondmaal op het terras met zicht op de lagune geserveerd. Terwijl ik tijdens het eten over het water uitstaar zie ik plots een reusachtig silhouet uit het water, juist achter het rif dat de lagune afsluit, opduiken. Het richt zich vertikaal op en komt dan met een klap die je tot hier kan horen terug in de oceaan terecht. Dit herhaalt zich nog 2x voor ik mijn ogen kan geloven en de andere mensen aan tafel attent maak dat er walvissen aan het springen zijn. Zijn ze eerst nog een beetje sceptisch de horizon aan het afzoeken met hun ogen, al gauw is het ontbijt aan alle tafels vergeten en klinken de Ooo’s en Aaah’s in het rond. Eindelijk heb ik de tegenwoordigheid van geest om mijn camera uit zijn zak te halen en enkele foto’s te proberen te trekken, meer dan wat opspattend water zal er vrees ik echter niet te zien zijn.

Aan filmen kom ik niet meer toe want dan is de show weer voorbij. Wat een prachtige manier om de dag te beginnen!
Na het ontbijt verzamel ik mijn zwem- en snorkelgerei en vertrek voor een ronde van het eiland. De eerste bestemming is de vallei van Opunohu die diep het bergachtige eiland binnendringt. De asfaltweg verandert al snel in een zandweg die op zijn beurt geaccidenteerder wordt, gelukkig heeft de Peugeot 206 wat meer bodemvrijheid dan de Citroën C1 die ik in Tahiti had. De weg blijft maar voortkronkelen, dan weer steil omhoog, daarna een stuk omlaag. Ik kom nu nog enkel pick-ups tegen en begin me af te vragen of ik wel juist zit. De volgende passant houd ik even tegen en die bevestigd me dat ik juist zit en gewoon de pijlen moet volgen. Het zal me benieuwen want tot zover nog geen enkele wegwijzer gezien sinds ik het asfalt verliet. Maar zie daar, samen met de wegwijzer verschijnt er even later een asfaltbaan in het zicht.

Na enkele steile stukjes op deze mooie route kom ik bij de archeologische site van Opunohu. Ook hier zijn de Marae, de uit stenen opgebouwde plateaus, de stille getuigen van de oorspronkelijke religie en leven van de Polynesiërs van voor de kolonisatie en de missionarissen. De Marae Titiroa komt als eerste in zicht op de parking van de site zelf en is de grootste die ik tot op heden al zag. Op het plateau zelf mag je niet komen want er zijn archeologische opgravingen of restoraties bezig blijkbaar. Ik volg een wandelpad het bos in en sta enkele tientallen meters verder bij de Tohua (het ‘raadgeversplatvorm’) en 2 kleinere vierkantige Marae. Dieper het mape (hazelnoot)-bos in word ik verwelkomd door een luid spelende radio met moderne popmuziek. Het beeld van de muisgrijze, stoffige archeologen lijkt niet meer up to date te zijn, hier is het een man met zijn grijs doorstreepte haar (gelukkig toch nog één vooroordeel dat overeind blijft) in een staartje gebonden (… of toch niet), die leiding geeft aan een paar Polynesische helpers in ontbloot bovenlijf en shorts en ruim getatoeëerd. Ook hier weer van alle kanten een hartelijk Ia orana (goeiedag) en een brede glimlach, nog maar weinig stugge mensen tegen gekomen hier, misschien is dat het zonnige klimaat wel. De Marae Ahu-o-Mahine die ze volop aan het restoreren zijn is blijkbaar van een latere datum dan de andere en ook wat gesofistikeerder. Alle keien gebruikt voor de bouw van deze Marae zijn namelijk even groot en mooi rond gekapt en er bevind zich een Ahu (altaar) van 3 treden op het plateau.
Het pad verdwijnt nu kronkelend verder het bos in, door de regen van gisteren is het hier soms gevaarlijk glad, zeker als ik een stroompje moet oversteken over enkele wankele stenen. Blijkbaar ben ik de enige die zich verder op dit wandelpad waag, want er zijn geen andere wandelaars te bekennen. Soms vind ik nog wat sporen van een half bedolven Marae of wat stenen muurtjes, maar dit is duidelijk nog niet opgegraven. Ook niet vreemd trouwens want er zijn hier alleen in deze vallei al 500 sites geïnventariseerd… .
Op een onduidelijk splitsing aarzel ik even en ga dan links en kom op een ananasplantage uit, de oogsttijd is duidelijk nog niet daar voor dit veld van mini ananasjes, meer verontrustend is dat er hier meerdere opsplitsingen zijn, die echter vooral door de plantage eigenaars lijken gebruikt te worden. Zelfs mijn niet al te best ontwikkeld oriëntatiegevoel zegt me dat dit niet de goede richting is en dus keer ik op mijn stappen terug. De rechtse afslag van even tevoren loopt echter ook dood op een half bedolven Marae. Dan zit er maar één ding op en dat is de ganse weg terug zoals ik gekomen ben, ik heb al lang spijt dat ik zo dom ben geweest geen water mee te brengen, maar ik had deze lange wandeling niet echt voorzien. Bovendien is het hier tropisch warm en vochtig en na een tijdje kan ik mijn t-shirt zowat uitwringen, maar ik geraak heelhuids terug aan de auto.
Nu is het een korte rit met de airco volle bak, naar de Marae Afareaito, die gelukkig weer naast de weg ligt. Bijzonder aan deze Marae is dat er nog duidelijk de leunstenen op staan, dit zijn vertikaal geplaatste “rugleuningen” waartegen de uitverkorenen hurkend leunden tijdens de ceremonies. Ook hier wordt volop gewerkt om de site vrij te maken van planten en dergelijke.
De asfaltweg slingert zich verder de berg op tot aan het Belvedère, een prachtig uitzichtpunt met een panorama van de Opunohu en Coock Bay, opgesplitst door Mt Rotui in het midden ervan en een zicht tot voorbij de lagunes en het rif tot ver in de Stille Oceaan. Draai je om en staat voor de steil oprijzende bergwanden die het centrum van het eiland uitmaken en eigenlijk de zuidelijke rand is van de oude vulkaankrater die het eiland heeft gevormd. Deze laatste zag ik ook reeds vanaf de ananas plantage. Ondertussen ben ik tot de slotsom gekomen dat ik mijn reservebatterijen van de camera in het pension vergeten ben en dus ga ik nog even daarlangs om die op te halen en neem in één keer 2 ijskoude cola zero’s mee.
Ik volg de rondweg ronde het eiland in wijzerzin en leg daarbij een deel van de route van gisteren richting luchthaven opnieuw af in omgekeerde richting.

Langs de linkerzijde van de weg reikt de lagune enkele 10-tallen meters tot aan het rif waarop de golven tot wit schuim slaan, aan de rechterzijde rijzen dan weer de hellingen van de bergen op, soms loodrecht, al bij al laten deze eilanden niet veel leefbare ruimte over. In tegenstelling wat men misschien zou verwachten, de hoge prijzen als toerist ter plaatse in gedachte, geven de huizen ook zeker geen idee van rijkdom, integendeel het lijkt armoede troef met houten huisjes niet meer dan barakken, half weggeroeste autowrakken in de tuinen. Blijkbaar zijn het opnieuw de grote multinationals die het geld hier wegkapen, al zorgt dat natuurlijk ook wel voor werk voor de plaatselijke bevolking. Tot zover de keerzijde van de medaille.
Temae Beach is één van de weinige publieke stranden op Mo’orea, ook nog zo’n misvatting, Frans Polynesië heeft namelijk niet veel stranden, de grote resorts laten artificiële privéstrandjes aanleggen voor hun gasten, de openbare stranden als die er al zijn, zijn meestal smalle stroken van enkele meters breed. Doch de azuurblauwe lagunes en de motu’s (zandeilandjes met palmbomen in de lagune) doen dat al snel vergeten. Niet zo dus Temae Beach, dat een “echt” strand is met de palmbomen die het stand afzomen waar het grasveld begint en kokosnoten die meedeinen in het water op het ritme van de getijden. Ook in het water veel zandbodem, met gelukkig af en toe een plekje koraal waar er genoeg kleurrijke vissen vertoeven om het snorkelen interessant te maken. Alvorens ik me daar aan over gaf, trouwens ook nog een ambachtelijke juwelierszaak ontdekt, waarvan mijn buikgevoel me zei dat indien die op een zo’n afgelegen plaats ligt, zonder al te veel publiciteit er rond, dit best wel een keer een interessant bezoekje kon worden. En inderdaad, de juweelsmid(se) in eigen persoon in een knalgele parreo leidde me rond en toonde de mooiste (maar ook dure) creaties. Al bij al het hoofd erbij gehouden en “maar” één stuk gekocht om de verzameling aan te vullen, maar wel staan kwijlen bij de rest van de uitgestalde waar.

Terug op weg loopt de route de bergwand op tot aan een uitzichtpunt dat de coverfoto van elke reisgids naar deze eilanden waard is. Onder de palmbomen strekken de houten hutjes met strooien daken zich langs de kust uit tot ze over gaan in de hutjes die op hun houten stelten boven het water zweven in een lagune met alle schakeringen van blauw, afgeboord door een witte rand van golven die breken op het rif. Je zou er lyrisch van worden… . Andere ontdekkingen lonken en dus rijd ik weer verder, de enkele Marae die er langs de kustweg zouden moeten liggen zijn in de laatste versie van de Lonely Planet niet meer opgenomen en ook ter plaatste is er geen spoor van te vinden. Ik stel me dan maar tevreden met de wisselende panorama’s van diep ingesneden valleien en een eeuwigdurende lagune’s.
Een kerk, Eglise de la Sainte Famille genaamd, staat er nog wel in Haapiti en heeft als speciaal kenmerk dat ze twee torens bezit en uit koraal en leem gemaakt is. Hiermee ben ik ook in de meest toeristische regio van het eiland terechtgekomen en merk je dat ook het toerisme in recessie is. Vele pensionnetjes die gesloten, in verval of te koop staan. Een groot resort waarvan de paalhutjes met geweven muren en strooien daken ingevallen en rottend een trieste aanblik vormen, winkeltjes , restaurants en roulottes (mobiele eethuisjes) die dichtgetimmerd zijn met opschriften als “Fermé définitivement” . Ja ook hier is het niet al de zon die schijnt, doch zijn er ook nieuwe initiatieven die de werkloos geworden bevolking nieuwe kansen biedt. Zo is er Tiki village, op het eerste zicht een toeristenval met een nagebouwd Polynesisch dorp, een parelkwekerij en een dansspektakel. Dat laatste wil ik wel een keer zien en ik neem me dan ook voor om vanavond langs te komen.
Een achthoekige kerk in Papetoai staat als vanouds weer bovenop een Marae geplant of hoe de ene religie de andere letterlijk onderdrukt en probeert te overstijgen of te doen vergeten wordt hier in steen weergegeven. Als kanttekening kan je dan nog opmerken dat het, het oudste Europese gebouw in Frans Polynesië is, maar of je daar nu trots op moet zijn… . Ik keer nog even terug naar Hauru om tevergeefs een stukje publiek strand te zoeken, bots daarbij op een roedel agressieve honden die me liever kwijt dan rijk zijn, en hoor bij één van de alhier aanwezige resorts welke excursies er aangeboden worden aan welke prijs om eventueel morgen aan deel te nemen. Met een brochure met 3 interessante opties rijd ik verder, en ben rond 1u weer in Pension Motu Iti aanbeland. Nog een uurtje de tijd om opnieuw wat te snorkelen en ook nu beloond zich dat met tal van vissen.
Ook op het menu van vanavond vis, in de vorm van een lekkere Dorade aangevuld met rijst en een ijscoupe als achterafje.
Geen tijd echter om te bekomen wil ik de show van 9u nog kunnen bijwonen in Tiki Village.

Eens donker (na 18u) is het verrassend stil op de straten, de overal loslopende honden hebben vrij spel. Mooi op tijd arriveer ik in Tiki village en zoek me een goed plekje uit op de tribunes. Het diner, dat desgewenst vooraf ging aan het spektakel, loopt ten einde en de gasten begeven zich eveneens naar de tribunes. Een man in lendendoek dient als publiekopwarmer en brengt de sfeer erin door eerst de vrouwelijke en vervolgens de mannelijke gasten uit te nodigen om enkele kneepjes van de Polynesische dans aan te leren, waarbij vooral het supersnelle heupwiegen van de dames suggestief is. Hierna volgt er nog een korte uiteenzetting van het verhaal van een prinses die met de hoofdman van de stam trouwt nadat de voorwaarde van het baren van een zoon is vervuld, dat zal worden uitgebeeld. Al is het niet de alom verwachte strooien rokjes dans (al komt die zeker ook voor) doch is het ganse spektakel met muziek, dans, uitgebeelde scènes en om te eindigen de spectaculaire vuurdans meer dan de moeite van het bijwonen waard. Ik keer tevreden terug!

Woensdag 17 oktober
Vanmorgen geconstateerd dat alleen reizen ook zijn nadeel kan hebben, je hebt letterlijk geen rugdekking, niet dat er iets achter mijn rug is gebeurt, maar de zon heeft wel toegeslagen bij het snorkelen met als gevolg een rug die met de zo bekende kreeften kan wedijveren, snorkelen met t-shirt voor mij de volgende dagen… . Geen walvissen tijdens het ontbijt deze keer, het kan niet altijd kermis zijn nietwaar? Ik check alvast uit en laad de bagage met uitzondering van het snorkelgerei in de huurauto. Tegen kwart voor 9 sta ik in het Intercontinental Resort, klaar om wat te gaan ondernemen. Optie 1 met jet-ski, snorkelen en motu bezoek valt me toch wat kostbaar uit, de catamaran toer die vrijwel hetzelfde parcours aflegt is door niemand geboekt vanmorgen en vaart dus niet uit, dus blijft het snorkelen met stingray’s en haaien over, lijkt me ook wel leuk. In afwachting drink ik een glaasje fris aan het zwembad en kijk naar de capriolen van een werkman die gezwind met klimijzers aan de voeten een hoge palmboom in klimt om de natuur een handje te helpen bij het afscheiden van dode bladeren en rijpe kokosnoten. Een kokosnoot op je appel maakt immers geen deel uit van de all-in strategie van het resort… .
Om 10u wordt ik dan opgepikt om ons per boot naar één van de motu’s in de lagune te begeven. Een 100m voor we aanmeren worden we al omringd door stingray’s, er wordt geankerd op een ondiepe plaats en we mogen te water met deze dieren, de ray’s mogen geaaid worden (niet aan hun stinger natuurlijk !) de zwarttip haaien alleen bekeken. Een beetje bijvoederen lokt al gauw een heel contingent van de overmaatse pladijzen, zoveel dat ze je bijna van je sokken zwemmen. De grootste exemplaren zijn groter dan de boog die je met beide armen kan vormen, hun huid is zacht al zijde, als je aan hun mond komt maken ze zuigende geluidjes en bewegingen. Alsof die ervaring al niet fantastisch genoeg is, duiken nu ook de zwarttip haaien op. Tot een 10-tal in groep. De grootste zijn zo lang als een volwassen mens en al gauw blijkt dat aanraken zelfs geen optie is, wendbaar en snel als deze dieren zijn. Het blijft een raar en onwennig gevoel zo dicht bij hen in de buurt te zijn, al verklaren de organisatoren dan dat het een ongevaarlijk type haai is. Gezien er Amerikanen bij aan boord waren en er geen algemeen document ter vrijwaring van schuld bij overlijden diende ingevuld te worden, is de kans zelfs vrij groot dat dit ook zo is. Na deze onvergetelijke ontmoeting is het dan tijd voor een uurtje snorkelen ronde de motu’s, de duikcamera heeft er vandaag weer zijn werk mee. Er wordt afgerond met een versnapering in de vorm van verschillende soorten fruit en ananassap en dn is het tijd om terug te keren. Ik krijg de ganse boot voor mezelf gezien alle andere passagiers blijkbaar van het Hilton Resort waren en met één boot terugvaren. Lekker rustig zo.
Tegen 12u sta ik terug aan land, na het omkleden moet ik nog even een beer van een Polynesiër uit zijn siësta wekken omdat hij slapend achter zijn stuur achter mijn auto geparkeerd staat, maar dat verloopt zonder enige animo. Ik ga op zoek naar een snackbar voor een Casse Croute (een Frans brood met beleg, salade en of frietjes) en rijd vervolgens richting Vaiare om de auto in te leveren. Ik maak nog één stop aan het reismagazine cover uitzichtpunt waar ik al wat bijlees over het volgende eiland Ra’iatea waar ik naartoe trek. Tegen 3 uur wordt de auto volgetankt afgeleverd en brengt een chauffeur me naar de luchthaven. Mijn 30 minuten durende vlucht heeft een kwartiertje vertraging maar verloopt vervolgens zonder problemen.
Op Ra’iatea worden ik en nog enkele andere gasten opgewacht door iemand van het gelijknamige Ra’iatea Lodge hotel. In tegenstelling tot de vorige pensions een echt hotel(letje) dus in een koloniale 2 verdiepingen tellende plantagewoning achter een kokosnootplantage. We worden ontvangen met alle egards, bloemetjes, een fris vochtig doekje en een glas vers fruitsap. We krijgen wat uitleg over het eiland, mogelijke uitstappen en de toewijzing van de kamers waarbij we de bagage niet zelf mogen dragen (al heb ik wel geholpen, want je laat een vrouw toch niet alleen zeulen met die koffer). Ik boek alvast een excursie naar het naburige eiland Taha’a voor morgen en reserveer een huurwagen voor overmorgen. Dan is het tijd om de achterstand van het reisverhaal wat op te halen tot het avondeten. Een aperitief in de vorm van een Caipirinha, een steak met aardappeltjes, groenten en een lekkere vleesjus smaakt heel erg lekker en de ijssorbet maakt het geheel af. Ach het leven is goed!

Yohani Razz

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92


Last edited by Yohani on Sun Dec 02, 2012 3:04 pm; edited 2 times in total
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
Yohani
ne goeie freelander
ne goeie freelander


Joined: 25 Dec 2009
Posts: 435
Location: Putte (Mechelen)

PostPosted: Sat Oct 20, 2012 7:20 am    Post subject: Reply with quote

Donderdag 18 oktober
Na een rustige nacht en een copieus ontbijt ben ik klaar voor de boottrip naar Taha’a er voegen zich nog een pas gehuwd Frans koppeltje, een Braziliaans koppeltje en een Tahitiaanse vrouw bij mij, op de pier voor het hotel in afwachting van onze boot. Die laat niet lang op zich wachten en we maken kennis met Julien en Bernard die de boot besturen. Ook aan boord nog twee oudere Franse koppels en tenslotte pikken we nog een laatste jong Frans koppel op aan de luchthaven. Eens zij aan boord zijn gaat het door de lagune richting Taha’a, zowel Ra’iatea als Taha’a bevinden zich namelijk binnen hetzelfde rif.

Onze eerste halte brengt ons bij een Pearl Farm waar de oesters gekweekt, behandeld (er wordt een stukje schelp in de levende oester aangebracht die zal ontwikkelen tot een parel), volgroeien (de gevormde parel wordt verwijderd en een andere van dezelfde grootte wordt geplaatst waarop zich dan een laagje parelmoer afzet), geoogst (elke oester wordt meermaals opgehaald, de parel nagezien en teruggeplaatst over een tijdspanne van 10 jaar!) tot ze een laagje van +/- 6mm parelmoer hebben (3mm aan elke kant) en vervolgens opgedeeld per kwaliteit (vorm, foutjes, grootte, kleur) en in een juweel gezet of los verkocht. We krijgen al de verschillende fases uitgelegd en sommige ook getoond, allen de laatste fase (de verkoop) vlot niet zo, gezien de wel heel exuberante prijzen.
Vervolgens varen we verder naar een smalle doorgang tussen twee motu’s, de zanderige eilandjes in de lagune die maar enkele meter boven water steken voorzien van de nodige palmbomen zoals in de Bounty reclames dus. Hier bevind zich de zogenaamde Jardin de Coraille, een strook met overvloedig veel koraal en de bijhorende tropische vissen. Enige nadeel van deze koraaltuin is de stroming die wel heel erg sterk is in het smalle kanaal tussen beide eilandjes, bovendien is het koraal nog eens vlijmscherp erbij ook. Tegen de stroom inzwemmen is niet echt een goed idee en dus gaan we te voet over de motu, jammer genoeg blijken alleen de stranden zanderig en is de rest ook opgebouwd uit hard en scherp (dood) koraal, wat de passage over het eiland nu niet onmiddellijk tot een pretje maakt op neopreen sokken… .

Maar die lijdensweg is snel vergeten, eens we ons met de stroom laten meedrijven in de ondiepe kanaaltjes tussen de koraalrotsen. Onze begleiders hebben wat brood voorzien om nog meer vissen te lokken en binnen de kortste keren worden we omgeven door honderden vissen in de wildste kleuren. Het lijkt wel een op hol geslagen kleurboek. Picassovissen, Papegaaivissen, Clownvissen, Napoleonvissen, Zebravissen, Tijgervissen, Luipaardvissen,… van sommige had ik al gehoord, van andere nog nooit en worden misschien door de plaatselijke bevolking gewoon zo genoemd. In het Polynesisch wordt het helemaal onverstaanbaar met die overdaad aan klinkers. Maar niet alleen de vissen zorgen voor het kleurenspektakel, ook het koraal draagt zijn steentje bij. Zelden zo’n felle blauwe, gele, rode of paarse kleuren gezien in de natuur. Ook de vormen zijn heel divers, sommige lijken wel takken, weer andere zeewier of bloemen, nog andere zijn eerder stalagmieten of gewoon vlijmscherpe gekartelde rotsformaties. Het mag met recht en reden een echte tuin genoemd worden, een tuinarchitect zou er zijn handen aan vol hebben om zo’n kunstwerk te scheppen.
De tijd vliegt voorbij, tegen dat we terug bij de boot aanbeland zijn is het tijd voor het middagmaal en dus varen we naar een andere motu waar we een aperitief op basis van fruitsap, alcohol en een vanillestokje drinken, in afwachting van het buffet dat wordt klaargezet met Polynesische specialiteiten, waaronder rauwe en bereidde vis, kip, taro, allerlei fruit en nog een heel deel andere dingen waar ik geen naam op kan plakken en die ik na 5 minuten weer vergeten ben als die wordt gegeven. Om nu te zeggen dat alles even lekker is, is misschien overdreven, maar er zijn op minst enkele interessante dingen bij, die daarom niet onmiddellijk een dagelijkse lekkernij zouden worden. Terwijl andere zaken dan weer gewoon goed zijn.
Na de maaltijd met fruit als dessert gaan we de bijbehorende fishtrap bezoeken. Een met ijzeren netten afgespannen deel van de lagune, zo geplaatst dat de vissen er door de stroming indrijven en niet tegen de stroom op eruit kunnen (het zijn duidelijk geen zalmen of forellen hier). Een moderne variatie die reeds eeuwen door de Polynesiërs wordt toegepast, weliswaar met keien. Eens in het water moeten wij er op dezelfde wijze doorheen als de vissen en zelfs met onze palmen hebben we het nog zwaar met de stroming. Naast een deel van de vissen die we vanmorgen reeds zagen ontmoeten we ook nog enkele andere soorten, een school blauwe vissen die mooi allen synchroon van richting veranderen als je ze in het nauw drijft, twee vervaarlijk uitziende murenen die hun scherpe tanden laten zien als ik wat dichterbij kom, met een kop, twee vuisten groot en wel 1,5m lang! Toch maar wat uit hun buurt blijven. Een tweede groep die ons komt vergezellen merkt een kogelvis op, die eens hij wordt gevangen zich vervaarlijk opblaast en als je hem aanraakt als een rubberen of plastiek bal met pinnetjes op aanvoelt. Er worden enkele van de blauwe vissen gevangen en versneden als voedsel voor de stingray’s in de volgende afbakening zodat we die kunnen voederen, deze zijn echter ongevaarlijk omdat hun stinger verwijderd werd (in tegenstelling tot deze met welke ik enige dagen geleden rondzwom in open zee). Dat ze wel degelijk gevaarlijk kunnen zijn mocht enkele jaren geleden de populaire Australische presentator en dierenmanipulator met dramatisch gevolgen ondervinden toen hij stierf na een steek van een stingray in het hart. De enige hinder die wij vandaag echter ondervinden is een prikkende allergische reactie op de algen in het water in de kooien.

Ondertussen is het weer tijd om aan boord van onze boot te gaan en koers te zetten naar de volgende bestemming in de vorm van een vanilleplantage. Een spraakwaterval overvalt ons met de ganse uitleg van het ontstaan van de Polynesische vanilleboon door middel van kruisingen, over hoe deze gekweekt worden met andere struiken als ondersteuning voor de wingerd waaraan de boon groeit, tot de kokos en houtresten die als voedselbodem dienen voor de luchtwortels. Vervolgens gaat hij over naar het oogst en droogproces tot we bij de gebruiksklare producten en afgeleiden komen zoals de vanilleboon, olie, pasta, poeder, gevanilleerde suiker, alcohol, zeep en zo verder, die als vanzelfsprekend ook te koop worden aangeboden, tegen prijzen die een fractie zijn waarvoor je deze kwaliteit in Europese delicatessenzaken kan kopen. De sympathieke kerel doet dan ook veel meer zaken dan de parelkwekers van eerder op de dag.
Hiermee eindigt dan ook onze dag, we zetten één van de koppels af op de motu waar we deze middag het middagmaal aten, gezien zij daar blijkbaar logeren, varen vervolgens naar een hotel op stelten waar een tweede koppel wordt afgeleverd bij hun hutje boven het water en worden vervolgens zelf aan onze steiger afgeleverd na nog een korte tussenstop aan een supermarkt op vraag van het Braziliaanse koppel. We blijven met zijn allen nog op de steiger staan als de boot weer afvaart om de zonsopgang mee te maken die nu wel binnen het half uur zal plaatsvinden. Daarna is het tijd om ook afscheid te nemen van de laatste interim medereizigers en de straat over te steken naar het hotel. Nog juist de tijd voor een douche om de prikkelende algen kwijt te raken en een goede laag after-sun op te smeren op de nog wat harder verbrande lichaamsdelen, alvorens aan te schuiven aan tafel voor het avondmaal. Gezien de vis en kip vanmiddag, ga ik maar opnieuw voor de steak, die net als gisteren voortreffelijk is. Na de maaltijd zet ik nog de filmpjes en foto’s van de duikcamera op de laptop en wil nog wat aan het reisverhaal schrijven, maar mijn ogen vallen erbij dicht, of hoe vakantie toch vermoeiend kan zijn. Alles afsluiten en het nest in dus.

Vrijdag 19 oktober
Hoe vroeger ik ga slapen, des te vroeger wordt ik wakker. Om 5u is er geen sprake meer van slapen en tot 6u houd ik het nog vol van wat te liggen soezen en sta dan maar op. De koffer moet ook weer gepakt worden want om 14u neem ik het vliegtuig naar Huahine. Ik heb echter met de eigenaars van het hotel afgesproken dat de bagage op de kamer mag blijven staan tot ik weer terug ben van de rondrit op het eiland, of tot de nieuwe klanten zich aanbieden, in dat geval verhuisd men die naar de receptie.
Na het weer veel te uitgebreide maar lekkere ontbijt stap ik in de door het hotel verhuurde Peugeot 107 voor een ritje rond Ra’iatea. Het eerste deel van de rit brengt me opnieuw voorbij de luchthaven, dat ik nu wel al begin te kennen, gezien ik er al 3x voorbijkwam, 1x toen ik werd afgehaald en 2x via de lagune op de boottocht van gisteren. In Uturoa (de hoofdstad en de tweede grootste “stad” van Polynesië ) stap ik nog even de supermarkt in voor enkel drankjes voor onderweg en een aanvulling van de slinkende voorraad zonnecrème. Ook de reisfondsen worden wat aangevuld en dan gaat het weer verder.
Tot en met Faaroa Bay zijn het vooral de landschappen en dan vooral de kustlijn met de lagune die de interesse wekken, pas in Opoa valt er wat anders te bezien in de vorm van een archeologische site met de Marae’s Taputapuatea, Tauraa en Hauviri als belangrijkste en nog enkele kleinere er tussenin. Het is vooral door de grote rechtopstaande stenen en hoge altaren dat ze zich onderscheiden van de vorige tempels. Aan de voet van één van de altaren zijn nog recente tekenen van aanbidding van de oude goden van de Polynesiërs aanwezig in de vorm van offergaven bestaande uit potten, beeldjes, schelpenguirlandes en dergelijke. Met een gezapige snelheid van 60km/u zoef ik verder het eiland rond. Nu en dan stoppend voor een foto en wat filmen als het landschap ertoe uitnodigt. De ene keer zijn dat de lagune en de motu’s erin of een idyllische paalwoning in de branding, dan weer de bergtoppen van het binnenland of de tropische plantengroei. Een privaat schelpenmuseum blijkt onvindbaar en ook een Motu, met kerk erop zie ik niet in beeld verschijnen, maar niet getreurd, het landschap biedt genoeg moois om me niet te gaan vervelen. Ik bereik opnieuw mijn hotel, maar rijd dat eerst nog voorbij om de auto vol te tanken en keer dan 7 km op mijn stappen terug. Er vallen warempel enkele druppels regen, juist genoeg om de voorruit proper te krijgen.

In het Ra’iatea hotel lever ik de auto in, recupereer de bagage aan de receptie en laad het snorkelgerei (dat ik had meegenomen in het geval dat…) in. Ik heb nog juist de tijd om te lunchen, af te rekenen en hartelijk afscheid te nemen en wordt vervolgens naar de luchthaven gebracht waar mijn bagage zelfs tot op de weegschaal van de check-in wordt gebracht, vervolgens is het wachten in het halletje op mijn vlucht. Buiten barst er ondertussen een tropische regenbui los die alles en iedereen doorweekt. Als het ophoud met hozen arriveert mijn vlucht, op dat moment arriveert ook nog één van de jonge Franse koppeltjes van gisteren die een vlucht van een uurtje later nemen en komen nog even goedendag zeggen. Enkel minuutjes later wandel ik over de tarmak naar het klaarstaande propellervliegtuig dat me in 15 minuutjes naar Huahine brengt. Echt wel grappig hoe bijna onmiddellijk na de vraag om tafeltjes op te klappen, zetels recht te zetten en elektronische gadgets uit te schakelen voor de opstijgprocedure, dit opnieuw herhaalt wordt voor de landingsprocedure. De stewardessen hebben ternauwernood tijd om de veiligheidsprocedure uit te beelden… .
Even later wandel ik dus opnieuw over de landingsbaan naar het luchthavengebouwtje van een nieuw eiland voor mij. Binnen wordt ik opgewacht door de eigenaar van Motel Vanille en na het recupereren van de bagage vlot afgevoerd naar de bungalows. Waar ik een uiteenzetting krijg over de bezienswaardigheden van het eiland, mogelijke excursies en autohuur. Ik besluit er voor vandaag de rem op te zette en wat te genieten aan het kleine maar nette zwembad en vervolgens rustig het reisverhaal aan te vullen tot het avondeten lonkt.

Yohani Razz

_________________
Frl 1 3drs 2.0 Td4 Sport Epsom Green '04
Defender 200Tdi 110 HCPU camper '92


Last edited by Yohani on Sun Dec 02, 2012 3:00 pm; edited 1 time in total
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
Display posts from previous:   
Post new topic   Reply to topic    Land Rover Freelander Club Forum Index -> Apres 4x4 All times are GMT + 1 Hour
Goto page 1, 2, 3  Next
Page 1 of 3
Watch this topic for replies
 
Jump to:  
You can post new topics in this forum
You can reply to topics in this forum
You can edit your posts in this forum
You can delete your posts in this forum
You can vote in polls in this forum



Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group

Abuse - Report Abuse - TOS & Privacy.
Powered by forumup.be free forum, create your free forum! Created by Hyarbor & Qooqoa - Auto ICRA

Page generation time: 0.109